Uchwała II Kongregacji Diakonii Ruchu Światło-Życie podjęta w Krościenku 4 maja 2002 roku:

Druga Kongregacja Diakonii Ruchu Światło-Życie przyjmuje dokument pod tytułem: "Charyzmat i duchowość Ruchu Światło-Życie" - będący załącznikiem do tej uchwały - jako dokument Stowarzyszenia "Diakonia Ruchu Światło-Życie"

I. CHARYZMAT RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE

1. Historia

Ruch Światło-Życie ma swoje źródło w nurcie odnowy Soboru Watykańskiego II, dlatego - jak wierzymy - powstał z inspiracji Ducha Świętego i jest od samego początku - używając określenia Założyciela - dziełem Niepokalanej, Matki Kościoła.

Założyciel Ruchu, Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987), odczytując znaki czasu, rozpoczął na polskiej ziemi dzieło Oaz Żywego Kościoła od organizowania rekolekcji oazowych dla ministrantów (1954), Krucjaty Wstrzemięźliwości (1957-1960), a w latach następnych wypracował cały system formacyjno-ewangelizacyjny, obejmujący dzieci, młodzież i dorosłych, a także rodziny (1973).
Tak ukształtowany Ruch Żywego Kościoła został zawierzony Niepokalanej, Matce Kościoła 11 czerwca 1973 roku w Krościenku nad Dunajcem przez kardynała Karola Wojtyłę. Akt ten Ruch uznaje za swój akt konstytutywny, a Krościenko jest siedzibą Ruchu i siedzibą żeńskiej wspólnoty konsekrowanej Ruchu - Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła. W roku 1976 Ruch Żywego Kościoła przyjął nazwę "Ruch Światło-Życie".
Wspólnoty rodzin - w ramach Ruchu Światło-Życie - ubogacone od początku o duchowość międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre Dame przyjęły nazwę ruch Domowy Kościół (1978).
Kapłani Ruchu od początku gromadzeni przez ks. Franciszka Blachnickiego wokół ideału Chrystusa Sługi utworzyli Stowarzyszenie "Unia Kapłanów Chrystusa Sługi".
W latach siedemdziesiątych zaczęły powstawać pierwsze wspólnoty Ruchu Światło-Życie na Słowacji i w Czechach. W roku 1982 Założyciel utworzył w Carlsbergu w Niemczech Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. W kolejnych latach wspólnoty Ruchu Światło-Życie powstawały w wielu innych krajach.

2. Formacja

Ruch Światło-Życie obejmuje ludzi różnego wieku i powołania. Cel i program Ruchu wyrażają najkrócej greckie słowa (światło) i (życie), wpisane w znak krzyża i formuła "Światło-Życie", oznaczająca jedność światła danego od Boga i życia, czyli świadectwo chrześcijańskiego życia. Sprawcą tej jedności - jak wierzymy - jest Duch Święty. On sprawia, że światło rozumu, światło sumienia, światło słowa Bożego, światło Chrystusa jako wzoru osobowego i światło Kościoła w formowaniu dojrzałych chrześcijan rodzi nowego człowieka we wspólnocie Kościoła.

Formacja podstawowa w Ruchu Światło-Życie jest oparta na "Obrzędach chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych" i rozpoczyna się od ewangelizacji (indywidualnej bądź przez rekolekcje: ewangelizacyjne lub stopnia podstawowego) prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela (Oaza Nowego Życia I stopnia) i do włączenia się w grupę formacyjną uczniów Chrystusa.

Pierwszy etap deuterokatechumenatu realizowany według "Drogowskazów Nowego Człowieka", czyli "Dziesięciu kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej" prowadzi do uczestnictwa w Oazie Nowego Życia II stopnia. Rozpoczęta w niej inicjacja liturgiczna jest kontynuowana w drugim etapie formacji, w którym istotnym elementem jest przeżycie Triduum Paschalnego w formie rekolekcji i odnowa przymierza chrztu świętego. Trzeci etap formacji - mistagogiczny - obejmuje pogłębienie eklezjologiczne (Oaza Nowego Życia III stopnia) i odkrywanie swojego miejsca w Kościele w różnorakiej posłudze diakonijnej. Na każdym z etapów formacja odbywa się przez systematyczną indywidualną pracę uczestnika, przez cotygodniowe spotkania w małej grupie z animatorem oraz przez uczestnictwo w dniach wspólnoty Ruchu. Cechą charakterystyczną tej formacji jest wychowanie do liturgii i przez liturgię. Na tym fundamencie oparte są szczegółowe programy formacyjne odpowiednie dla wieku i stanu.

Małżeństwa Domowego Kościoła Ruchu Światło-Życie realizują duchowość małżeńską zaczerpniętą z charyzmatu Equipes Notre Dame, której celem jest wzajemne uświęcanie się małżonków, tworzenie jedności małżeńskiej i realizowanie katechumenatu rodzinnego.

Formacja Domowego Kościoła jest realizowana zarówno w oparciu o system pracy Equipes Notre Dame jak i Ruchu Światło-Życie. Łączy się to z przyjęciem zobowiązań opisanych w "Zasadach Domowego Kościoła Ruchu Światło-Życie". Dokument ten reguluje zasady działania Domowego Kościoła w ramach Ruchu Światło-Życie.

Na poszczególnych stopniach oazy rekolekcyjnej, a zwłaszcza na I stopniu, formacja małżonków poszerzona jest o zagadnienia dotyczące duchowości małżeńskiej i życia rodzinnego, na II stopniu także o tzw. liturgię rodzinną a na III stopniu o budowanie wspólnoty w aspekcie wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej w Kościele.

Podstawowa praca formacyjna małżonków odbywa się w rodzinie, w comiesięcznych spotkaniach kręgu rodzin oraz przez uczestnictwo w dniach wspólnoty Ruchu.

Ważną rolę w formacji Domowego Kościoła spełniają odbywające się w ciągu roku kilkudniowe rekolekcje, zwane Oazą Rekolekcyjną Animatorów Rodzin.

Dla młodszych grup wiekowych Ruch Światło-Życie proponuje formację w Oazie Dzieci Bożych i Oazie Nowej Drogi, kontynuowaną w ciągu roku zasadniczo w zespołach służby liturgicznej. Formacja ta ma dostosowany do wieku charakter deuterokatechumenalny i oparta jest na idei dziecięctwa Bożego, przeżywanego w relacji do Boga Ojca przez Syna w Duchu Świętym.

3. Diakonia

Rezultatem formacji podstawowej członków Ruchu jest świadomość odpowiedzialności za sprawy Kościoła i świata, która wyraża się w podejmowaniu służby na rzecz Ruchu i wspólnot lokalnych. Z poczucia odpowiedzialności za losy Narodu wyrosła Krucjata Wyzwolenia Człowieka.

Osoby podejmujące posługę w Ruchu określa się mianem Diakonii Ruchu Światło-Życie. Ze względu na teren działania wyróżnia się diakonie centralne, filialne, diecezjalne, rejonowe i parafialne. Różne dziedziny działalności Ruchu rodzą potrzebę powstawania na każdym szczeblu terytorialnym diakonii podejmujących posługę na rzecz jedności, ewangelizacji, miłosierdzia, wyzwolenia, życia, deuterokatechumenatu, oaz rekolekcyjnych, Domowego Kościoła, liturgii, modlitwy, wspólnot lokalnych oraz innych. Diakonie te gromadzą osoby wszystkich stanów.

Działanie Diakonii Ruchu Światło-Życie określają następujące zasady:
a) kolegialności, zgodnie z którą służba na każdym szczeblu musi być sprawowana zespołowo;
b) pomocniczości, zgodnie z nią zadania, które mogą być wykonane na niższym szczeblu odpowiedzialności, nie muszą być przekazywane w górę;
c) solidarności, zgodnie z którą wszyscy czują się współodpowiedzialni za wszystkie sprawy, chociaż w ramach organizacji pracy każdy ma wyznaczone swoje zadanie.

W roku Wielkiego Jubileuszu 2000 Konferencja Episkopatu Polski powołała stowarzyszenie "Diakonia Ruchu Światło-Życie". Stowarzyszenie to nie zastępuje Ruchu, jest jedynie prawną formą organizacji jego diakonii powołaną w tym celu, aby Ruch Światło-Życie mógł lepiej służyć swoim charyzmatem budowaniu Kościoła i pełnieniu jego misji w świecie.

II. DUCHOWOŚĆ RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE

Przez duchowość należy rozumieć pewne zasady natury religijnej, o ile przenikają one i kształtują świadomość oraz postawy i relacje międzyosobowe.

1. Osobista relacja do Jezusa Chrystusa, Jedynego Pana i Zbawiciela

Duchowość Ruchu Światło-Życie cechuje przede wszystkim personalizm chrystocentryczny, polegający na przeżywaniu swojego życia i powołania chrześcijańskiego jako bezpośredniej, osobowej relacji do Osoby Jezusa Chrystusa, Jedynego Pana i Zbawiciela. Wiara pojęta jako osobiste przyjęcie Jezusa, oddanie i poddanie Mu siebie, zjednoczenie z Nim w myśleniu i działaniu, musi zawsze inspirować życie wewnętrzne i zaangażowanie członków Ruchu Światło-Życie.

2. Poddanie się działaniu Ducha Świętego

Zjednoczenie z Chrystusem dokonuje się w Duchu Świętym, który jedynie może wzbudzić w nas wiarę i dążenie do oddania się Jezusowi przez bezinteresowną miłość - agape. Duchowość Ruchu Światło-Życie cechuje więc również otwarcie się na działanie Ducha Świętego i Jego dary - charyzmaty i w tym znaczeniu jest duchowością charyzmatyczną. Wyraża się przede wszystkim w pielęgnowaniu życia modlitwy osobistej i wspólnej przeżywanej jako osobiste spotkanie z Jezusem w Duchu Świętym.

3. Na wzór Chrystusa Sługi

Charakterystycznym momentem duchowości Ruchu Światło-Życie jest dążenie do zjednoczenia z Jezusem jako Tym, który jest Chrystusem - Mesjaszem - Pomazańcem, czyli Tym, który przyszedł, aby służyć i życie oddać dla wypełnienia woli Ojca i Jego planu zbawienia. W tym celu Jezus został namaszczony Duchem Świętym w myśl słów "Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność" (Łk 4, 18).

Ten biblijny obraz Chrystusa Sługi znajduje się w centrum duchowości Ruchu Światło-Życie i określa jego ideał formacyjny. Określa on powołanie członka Ruchu Światło-Życie jako powołanie do uczestnictwa w namaszczeniu Chrystusa Duchem Świętym dla dzieła ewangelizacji i wyzwolenia oraz budowania wspólnoty Kościoła. Wszczepienie w postawę Chrystusa Sługi przez namaszczenie Jego Duchem zapewnia Ruchowi Światło-Życie wewnętrzne i dynamiczne skierowanie ku wielkiej jedności planu Ojca w mocy bezinteresownej służby.

4. Ku Ojcu, przez Chrystusa w Duchu Świętym

Powyższa duchowość Ruchu Światło-Życie może być określona również jako duchowość trynitarna, ukazująca całościową wizję życia w Duchu Świętym, przez Chrystusa skierowanego ku Ojcu i Jego wszystko obejmującego planowi zbawienia. Przeżywanie swego życia i powołania w świetle tej wspaniałej wizji jest dla członków Ruchu Światło-Życie źródłem wewnętrznego pokoju, radości i niesłabnącej gorliwości apostolskiej.

5. Nierozdzielność światła wiary i życia z wiary

Praktycznie powyższa duchowość wyraża się w życiu Ruchu Światło-Życie w swoistym stosunku do Słowa Bożego. Słowo Boże, jako Światło rozjaśniające konkretne sytuacje życiowe i wyznaczające drogę postępowania, przyjmowane jest jako Słowo Życia, domagające się wcielenia w życie i poddania mu życia, w myśl słów Pana: "Kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemnościach, lecz będzie miał światło życia" (J 8, 12). Powyższy stosunek do Słowa Bożego wyraża znak - symbol FWS-ZWH, gdzie splecenie tych dwóch grecko-biblijnych słów Światło-Życie w formie krzyża oznacza nierozdzielność światła wiary i życia z wiary, albo inaczej mówiąc, wiary i miłości. Wierność powyższej zasadzie, zawierającej w sobie istotną metodę Ruchu Światło-Życie i jego specyficzny charyzmat, zachowa członków Ruchu Światło-Życie zarówno od jednostronnego i bezowocnego intelektualizmu, jak i od pragmatyzmu w praktycznych rozwiązaniach.

6. Umiłowanie liturgii

W przekonaniu, że jedność Światła i Życia znalazła w życiu Chrystusa swój najpełniejszy wyraz w tajemnicy Paschalnej Męki, Śmierci i Zmartwychwstania, gdzie najpełniej zajaśniało Światło głoszące iż Bóg jest Miłością - członkowie Ruchu Światło-Życie starają się również Tajemnicę Paschalną umieścić w centrum swojego życia i posługi, wyrazem czego będzie umiłowanie liturgii, zwłaszcza eucharystycznej i należyte jej wartościowanie jako szczytu, "do którego zmierza działalność Kościoła" i źródła, "u którego wypływa cała jego moc" (KL 10).

7. Miłość do Kościoła

Duchowość RŚŻ z kolei winna być określona jako duchowość eklezjocentryczna. Kościół widziany w duchu Vaticanum II na tle całej ekonomii zbawczej jako jej wypełnienie, polegającej na zrealizowaniu komunii - koinonii międzyludzkiej, będącej następstwem koinonii z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym - jest umiłowaniem całego życia członków Ruchu Światło-Życie i najgłębszym umotywowaniem oraz celem ich zaangażowania. Dlatego, chociaż ich martyria i diakonia (świadectwo i służba) wyrasta z samej przynależności do Ludu Bożego oraz z charakteru chrztu i bierzmowania i wynikającego z tych sakramentów uczestnictwa w kapłaństwie Chrystusa, starają się ją wypełniać zawsze w łączności z hierarchią Kościoła, której szczególnie jest zalecona posługa jedności i która ma być widzialnym znakiem tej jedności.

8. Ecclesia mater - Mater Ecclesiae

Swoją najgłębszą identyfikację z tajemnicą Kościoła znajdują członkowie Ruchu Światło-Życie w starochrześcijańskiej idei Ecclesia Mater (Kościół Matka) w jej powiązaniu z maryjną ideą Mater Ecclesiae (Matka Kościoła). Pierwsza ujmuje i wyraża tajemnicę Kościoła w obrazie niewiasty, która jest zarazem oblubienicą i matką. Tak właśnie Kościół będąc Oblubienicą Chrystusa przez to, że w poszczególnych swoich członkach jest oddany Chrystusowi w Duchu Świętym przez wiarę i miłość - staje się tym samym życiodajny, macierzyński i płodny - Ecclesia Mater. Źródłem jego macierzyńskiej płodności jest jego zjednoczenie z Chrystusem w Duchu Świętym. Takie jest bowiem prawo miłości oblubieńczej: o ile łączy ona osoby we wzajemnym, bezinteresownym oddaniu się - musi być życiodajna i płodna. Maryja Dziewica i Matka ukazuje się tutaj jako typ Kościoła Matki. Przez swoje oddanie się Chrystusowi, zwłaszcza w godzinie Krzyża, stała się Ona macierzyńskim principium Kościoła i zarazem jego typem. Podobnie członkowie Ruchu Światło-Życie w swoim oddaniu się Chrystusowi na wzór Maryi widzą swoje uczestnictwo w tajemnicy Kościoła Matki i źródło owocności swojej posługi apostolskiej. W powyższej wizji Kościoła, gdzie punkt ciężkości przesuwa się wyraźnie w kierunku laikatu, jest także miejsce na właściwe dowartościowanie roli kapłanów, których głównym zadaniem jest reprezentowanie (u-obecnianie) Chrystusa Oblubieńca wobec Kościoła Oblubienicy poprzez posługę słowa i sakramentu oraz posługę pasterską. W tej wizji Kościoła Matki przezwyciężona jest zarazem antynomia laikat - kler, która powstaje wszędzie tam, gdzie tajemnica Kościoła ujmowana jest powierzchownie. Powyższy rys duchowości Ruchu Światło-Życie może być określony równocześnie jako jej rys maryjny. Maryjność Ruchu Światło-Życie wyraża się w tytule: "Niepokalana, Matka Kościoła", pod którym Maryja jest czczona. Niepokalana, Matka Kościoła jest szczególną patronką Ruchu Światło-Życie.

9. Kolegialność i zorientowanie ku wspólnocie lokalnej Kościoła

Wreszcie duchowość Ruchu Światło-Życie cechuje w szczególny sposób kolegialność i zorientowanie ku wspólnocie lokalnej Kościoła, głównie parafii. Diakonia jest zawsze realizowana w ramach małej wspólnoty - żywej komórki, widzianej jako znak Kościoła - a te małe wspólnoty diakonijne z kolei starają się realizować swoją służbę o ile możności w ramach i na rzecz wspólnoty lokalnej (parafii), przeżywanej również jako znak - sakrament Kościoła.

Odnowa parafii, według modelu inspirowanego przez eklezjologię Vaticanum II, jako "wspólnoty wspólnot", widziana jest jako punkt docelowy Ruchu Światło-Życie.

Przeżyciowym, doświadczalnym wprowadzeniem w duchowość Ruchu Światło-Życie jest oaza rekolekcyjna. Jest ona najlepszym rozpoczęciem drogi formacyjnej w tej duchowości. Dzięki niej duchowość ta zostaje przekazana niejako egzystencjalnie, przez cały styl życia i atmosfery oazy, a nie tylko teoretycznie przez jej opisanie.

III. WYMAGANIA ŻYCIA WEWNĘTRZNEGO I WSPÓLNOTOWEGO DIAKONII RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE

Przynależność do Diakonii Ruchu Światło-Życie powinna łączyć się z przyjęciem pewnych praktyk życia wewnętrznego, które służą umacnianiu i pogłębianiu oraz wyrażaniu rysów i postaw scharakteryzowanej powyżej duchowości.

1. Jednoczenie się z Maryją w jej oddaniu się Chrystusowi Słudze

Członkowie Diakonii praktykują codzienne oddanie się Niepokalanej, Matce Kościoła i Chrystusowi Słudze, o ile możności na początku dnia. Praktyka ta polega na chwili krótkiej, osobistej modlitwy, w której wyraża się gotowość zjednoczenia z Maryją w Jej oddaniu się w Duchu Świętym Chrystusowi Słudze, szczególnie w zadaniach danego dnia. Z tym łączy się prośba o namaszczenie Duchem Świętym dla należytego ich wykonania.

2. Namiot Spotkania

Członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie, zgodnie ze zwyczajem wyniesionym z oaz i formacji deuterokatechumenalnej, starają się codziennie zapewnić sobie czas i miejsce na odbycie Namiotu Spotkania (por. Wj 33,7-11), czyli chwili osobistej modlitwy, o ile możności połączonej z nawiedzeniem Najświętszego Sakramentu, w czasie której rozmawiają o wszystkich problemach swego życia i swojej diakonii z Chrystusem "twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem" (Wj 33,11).

3. Liturgia Godzin

Jako wyraz swojego uczestnictwa w życiu Kościoła Oblubienicy Chrystusa, członkowie Diakonii starają się uczestniczyć w modlitwie liturgicznej Kościoła, która w myśl posoborowej odnowy liturgii ma się stać nie tylko modlitwą kapłanów, ale również laikatu, zwłaszcza pielęgnującego jakąś formę życia wspólnego. Liturgia godzin, szczególnie jutrznia i nieszpory, gdzie tylko jest to możliwe odprawiane we wspólnocie z innymi, powinna wejść w życie członków Diakonii Ruchu Światło-Życie.

4. Eucharystia

Członkowie Diakonii starają się jak najczęściej, również w dni powszednie, uczestniczyć w sposób pełny w Eucharystii, przeżywając w niej i umacniając swoją communio z Chrystusem i braćmi w jedności Ducha Świętego.

5. Słowo Boże słowem życia

Członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie starają się, o ile możności codziennie, pielęgnować kontakt z Pismem świętym jako słowem życia przez osobiste studium względnie czytanie, uczestnictwo w Eucharystii z homilią i rozważaniem, przez odmawianie godziny czytań z liturgii godzin, przez dzielenie się Ewangelią lub inną formę wspólnotowego czytania Biblii.

6. Pogłębianie wiedzy religijnej

Bardzo się poleca stałe pogłębianie wiedzy religijnej przez studium pism Ojców Kościoła i świętych, dokumentów magisterium Kościoła, materiałów Ruchu Światło - Życie, prasy i innej literatury religijnej. Poleca się udział w kursach pogłębienia wiedzy teologicznej i różnych studiach dostępnych dla świeckich.

7. Sakrament Pojednania

Dla należytego rozwoju życia wewnętrznego i radosnego przeżywania wolności Dzieci Bożych w Chrystusie, należy jak najczęściej korzystać w wierze z daru odpuszczenia grzechów, czy to przez praktykę żalu doskonałego, czy też przez przyjmowanie sakramentu pojednania.

8. Nowa kultura i nowy styl życia

Jako wyraz nowej kultury i nowego stylu życia proponowanego przez cały Ruch Światło - Życie, szczególnie wobec młodzieży, która w tym względzie szuka wzoru u swoich wychowawców i w całej Diakonii członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie podejmują zachowanie całkowitej abstynencji od alkoholu i tytoniu. Jest to również wyraz poczucia odpowiedzialności wobec braci zagrożonych nałogami oraz miłości sprawdzającej się w gotowości składania dobrowolnych ofiar.

9. Dobra materialne

Dysponując dobrami materialnymi w duchu ewangelicznego ubóstwa i troszcząc się o skromny i prosty styl życia, członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie chętnie dzielą się tym, co posiadają z potrzebującymi i posługują się tym do celów apostolskich, partycypując stosownie do swoich możliwości w potrzebach materialnych Ruchu Światło-Życie.

10. Oaza rekolekcyjna

Przyjmując z wdzięcznością wraz z całym Ruchem Światło - Życie tzw. oazę rekolekcyjną, jako specyficzny dla Ruchu charyzmat spotkania, członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie starają się przynajmniej raz w roku uczestniczyć w jakiejś oazie piętnastodniowej lub czterodniowej, bądź dla uzupełnienia własnej formacji, jeżeli chodzi o nowe typy oaz, bądź podejmując w oazach różnego rodzaju diakonię.

11. Charyzmat spotkania

Ponadto członkowie Diakonii pielęgnują charyzmat spotkania przez regularne uczestnictwo w dniach wspólnoty swojego rejonu oraz, od czasu do czasu, w oazach modlitwy.

12. Spotkania zespołu diakonii

Podstawową formą zaangażowania się członków Diakonii Ruchu Światło-Życie jest uczestnictwo w regularnych spotkaniach zespołu diakonii, w skład którego ktoś wchodzi. Na program tych spotkań składa się modlitwa, dzielenie się Słowem Bożym, element formacyjny według programu tzw. formacji permanentnej, sprawozdanie z zadań wykonanych w zakresie właściwej każdemu diakonii oraz ustalanie zadań. Regularne odbywanie tego rodzaju spotkań, gdzie w atmosferze modlitwy, w konfrontacji ze Słowem Bożym i kolegialnie podejmuje się odpowiedzialność za różne odcinki życia i działania Diakonii Ruchu Światło-Życie - jest podstawowym warunkiem i zarazem wyrazem żywotności Stowarzyszenia i jego wierności wobec Chrystusa i Jego Ducha.

***

Wymagania życia wewnętrznego i wspólnotowego są punktem odniesienia do pracy wewnętrznej, podejmowanej z pragnieniem coraz głębszej motywacji miłości Boga i bliźniego; mogą pomóc w osobistym rachunku sumienia, ale nie są przeznaczone do egzekwowania wobec innych. Dostrzegane niedomagania winny być powodem głębszej modlitwy za siebie i innych o dar życia według tych wskazań oraz prowadzić do pokornej, braterskiej pomocy "słabszemu", w gotowości niesienia jego brzemion.

(Tekst części II i III oparto na: Ks. Franciszek Blachnicki, "Międzynarodowa Diakonia Ewangelizacji Światło-Życie. Projekt statutu", Carlsberg 1983 r., rozdział III, 1-9, IV ,5, VI, 1-13)

Z ogromną radością oddajemy do rąk członków Ruchu Światło-Życie dokument „Diakonia miejscem formacji i posługi w Ruchu Światło-Życie i poprzez Ruch Światło-Życie". Prace nad nim trwały od roku 2009, a ostatecznie przyjęty i uchwalony został podczas V Kongregacji Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie", która miała miejsce w Porszewicach, w dniach 22-24.10.2010 r.
W tekście tym podjęto i omówiono następujące tematy:
• teologiczne podstawy i cele diakonii;
• struktura diakonii w Ruchu Światło-Życie;
• miejsce diakoni w systemie formacyjnym Ruchu;
• sposób formowania do diakonii;
• diakonia jako miejsce formacji;
• zasady pełnienia diakonii.
Dokument „Diakonia miejscem formacji i posługi w Ruchu Światło-Życie i poprzez Ruch Światło-Życie" wytycza wizję formacji i posługi diakonijnej członków naszego Ruchu. Dlatego powinien stać się przedmiotem wnikliwej analizy i refleksji dla wszystkich, którzy formują się i podejmują posługę w diakoniach. Skoro, jako Ruch Światło-Życie, mamy dynamicznie podjąć plan Ad Christum Redemptorem 2, który ma nas przygotować do Wielkiego Jubileuszu Odkupienia w 2033 roku, to przez najbliższe lata musimy wzmocnić w naszym Ruchu diakonie. Aby to się stało, potrzebna jest wspólna wizja i wyraźny kierunek działania, który wskazuje dokument uchwalony przez V Kongregację Diakonii.
Dziękuję wszystkim, którzy podjęli trud pracy nad tym dokumentem, a szczególnie wszystkim uczestnikom V Kongregacji Diakonii, za wspólną modlitwę i pracę, co zaowocowało wyznaczeniem kierunku pracy dla członków diakonii Ruchu Światło-Życie.

Ks. dr Adam Wodarczyk
Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie

Katowice,4.11.2010 r., wspomnienie św. Karola Boromeusza

DIAKONIA MIEJSCEM FORMACJI I POSŁUGI W RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE
I POPRZEZ RUCH ŚWIATŁO-ŻYCIE
Dokument przyjęty przez V Kongregację Diakonii, 24 października 2010 r.

Teologiczny opis pojęcia diakonia

Termin diakonia pochodzi z języka greckiego i najogólniej oznacza wszelką służbę, posługę podejmowaną w Kościele. W Nowym Testamencie słowa diakonia używa się na oznaczenie usługiwania przy stole, a w sensie szerszym – troski o żywność i utrzymanie (Łk 10, 40; Dz 6, 1). Także każda przysługa wypływająca z miłości bywa tak określana (1 Kor 16, 15; Ap 2, 19). Spełnianie określonych zadań we wspólnocie, które dziś nazywamy urzędami, określano również diakonią (urząd apostolski – Rz 11, 13; 2 Kor 4, 1; 6, 3n; urząd ewangelistów – 2 Tm 4, 5; posługa diakońska – Kol 4, 17). Słowo diakonia łączono także z kolektą zbieraną na rzecz biednych w Jerozolimie (Rz 15, 30n; Dz 11, 29n).

Jezus polecił swoim uczniom stawać się sługami wszystkich, wyraźnie wbrew stylowi tego świata, w którym wielcy panoszą się i uciskają mniejszych (por. Mt 20,25-26). Nie mają tego uważać za czyn nadzwyczajny, ale zwykły obowiązek, dlatego nazywać się mają sługami nieużytecznymi (Łk 17,10) i pamiętać, że „sługa nie jest wyższy od swego Pana" (J 13,16). Wymowny przykład takiej służby dał On sam – przyjął postać Sługi (Flp 2,6-11) i „przeszedł dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła" (Dz 10,38). Chrystus Sługa (Christos Diakonos) uklęknął do nóg Apostołów i obmył je, ponieważ do końca ich umiłował (por. J 13,1-15).

Ks. Franciszek Blachnicki swoje rozumienie diakonii czerpał właśnie ze znaczenia biblijnego tego terminu oraz rozumienia go przez ojców Soboru Watykańskiego II, którzy diakonię rozumianą jako wszelką służbę w Kościele wyprowadzali z wzoru Chrystusa, który przyszedł, „aby służyć i oddać duszę swoją na okup za wielu" (Mk 10, 45, zob. KDK 1; 3; 5). Mianem diakonii, czyli posługiwania, ojcowie Soboru określają urząd biskupów (KK 24, DB 16), kapłanów (DK 1), diakonów (KK 29), a także sposób posługiwania seminarzystów (DFK 4; 9), zakonników (KK 46), świeckich w ogóle (KK 36; 40; 42; DA 29), a chrześcijańskich małżeństw i rodzin w szczególności (DA 11).

Umieszczając w Centrum Światło-Życie kaplicę Chrystusa-Sługi wraz z witrażem, przedstawiającym Chrzest Jezusa w Jordanie jako model i źródło diakonii, ks. Blachnicki czyni centralną ideą Ruchu Światło-Życie ideę chrystocentrycznej diakonii jako wszelkiego sposobu działania i podejmowania odpowiedzialności w Kościele, jego manifestację i źródło wzrostu. W ostatnim referacie, przysłanym na XII Krajową Kongregację Odpowiedzialnych, napisał: Cały Kościół jest dzięki temu widziany w tajemnicy Ducha Świętego jako wspólnota namaszczonych, a to oznacza również: wspólnota przeznaczonych, powołanych, uzdolnionych, wezwanych do służby na rzecz zbawienia świata. (...) Słowo «diakonia» staje się wspólnym mianownikiem dla wszystkich stopni hierarchii, nie tylko dla diakonów, ale i dla prezbiterów, i biskupów. A znów pojęcie diakonii jest bardzo blisko sprzężone z obrazem Kościoła jako wspólnoty. Wspólnota powstaje tam, gdzie wszyscy, zgodnie ze swoim charyzmatem, podejmują służbę dla jej budowania. Diakonia wynika więc również z namaszczenia Duchem Świętym, z obdarowania Jego darami (charyzmatami), które, odkryte w sobie przez wierzących, mają służyć budowaniu wspólnoty Kościoła. W takim rozumieniu mieszczą się więc zarówno wszelkie urzędy w Kościele, jak i wszelkie, nawet najdrobniejsze posługi, wykonywane z miłości.

W Ruchu Światło-Życie słowem „diakonia" określa się:

1. postawę służby, będącą najpełniejszym sposobem realizacji swojego człowieczeństwa (określana jest ona mianem „posiadania siebie w dawaniu siebie", które to określenie zaczerpnięto ze stwierdzenia Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym: człowiek (...) nie może odnaleźć się w pełni inaczej jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego – KDK 24),
2. wszelką posługę, podejmowaną przez jego członków (od diakonii moderacji po diakonię gospodarczą czy porządkową),
3. osoby, które taką służbę podejmują – bądź to na sposób stały, bądź też chwilowo, w celu zrealizowania konkretnych zadań.

Osobowym wzorem diakonii, realizowanej jako całkowite oddanie Chrystusowi, jest dla członków Ruchu Niepokalana Matka Kościoła.

Cele diakonii

Cały Ruch Światło-Życie jest powołany do tego, by pełnić diakonię na rzecz Kościoła i świata. Diakonie są narzędziami, poprzez które Ruch może realizować to powołanie. Podstawowym zadaniem każdej diakonii jest więc silne zaangażowanie w życie Ruchu i codzienna, praktyczna obecność w tym życiu. Wówczas posługa diakonii będzie w naturalny sposób docierać do wspólnot Ruchu, a środowiska Ruchu będą pierwszymi, które diakonia będzie angażować w podejmowane inicjatywy i działania.

Struktura diakonii Ruchu

Szczególną rolę pełni w Ruchu Światło-Życie diakonia jedności. Jej zadaniem jest troska o jedność całego Ruchu, koordynacja i inspiracja działań wszystkich pozostałych diakonii. Służą temu między innymi regularne spotkania diakonii jedności. Członkami diakonii jedności są odpowiedzialni za inne diakonie Ruchu.

Ze względu na rodzaje podejmowanych zadań możemy diakonie Ruchu podzielić na następujące grupy:

• Diakonie specjalistyczne. Służą one realizacji zadań Ruchu w poszczególnych dziedzinach jego działalności.

Są one skierowane zarówno na zewnątrz, jak i do wewnątrz Ruchu. Na zewnątrz, gdyż ich celem jest podejmowanie posługi wobec Kościoła i świata. Do wewnątrz, gdyż do podejmowania tej posługi każda diakonia ma angażować Ruch, otwierać jego wspólnoty i członków na swoją dziedzinę, formować w tej sferze.

Lista diakonii specjalistycznych nie jest zamknięta. Obok diakonii przewidzianych przez Założyciela mogą powstawać nowe, jeśli pojawią się nowe dziedziny, w których Ruch (lub jakaś jego wspólnota) powinien podjąć posługę.

Na obecnym etapie rozwoju Ruchu diakonie: ewangelizacji, modlitwy, wyzwolenia, życia, liturgii, komunikowania społecznego istnieją na szczeblu centralnym, w większości diecezji, funkcjonują również w niektórych rejonach i wspólnotach parafialnych. Spośród diakonii specjalistycznych wskazanych przez Założyciela w bardzo niewielkim stopniu rozwinęła się diakonia miłosierdzia obecna w pojedynczych diecezjach. Jej rozwój jest zadaniem stojącym przed Ruchem.

• Diakonie służące budowaniu i funkcjonowaniu Ruchu. Można podzielić je na dwie grupy:

- Diakonie formacyjne. Ich zadaniem jest organizowanie i prowadzenie formacji w Ruchu. Są to:

a) diakonia oaz rekolekcyjnych odpowiedzialna za organizację oaz;

b) diakonia deuterokatechumenatu odpowiedzialna za prowadzenie formacji katechumenalnej we wspólnotach Ruchu, diakonię tę pełnią między innymi animatorzy grup formacyjnych;

c) diakonia Domowego Kościoła w zakresie, w jakim jest odpowiedzialna za formację zarówno rekolekcyjną, jak i formację w ciągu roku w gałęzi rodzinnej Ruchu, diakonię tę pełnią między innymi pary animatorskie kręgów rodzin;

d) diakonia formacji diakonii odpowiedzialna za formację animatorów i ogólną formację diakonii w Ruchu, Dni Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych, prowadzenie Oazy Rekolekcyjnej Diakonii;

- Diakonie służebne wobec Ruchu. Ich zadaniem jest zapewnienie sprawnego funkcjonowania Ruchu. Są to diakonie: jedności, słowa, świadectwa, środków materialnych (rada ekonomiczna), Domowego Kościoła (w zakresie w którym zajmuje się pełnieniem posługi moderacji) i inne wspomagające moderatora.

Ze względu na szczebel terytorialny diakonie Ruchu możemy podzielić na diakonie centralne, diecezjalne, rejonowe i parafialne.

Nie wszystkie diakonie muszą występować na wszystkich szczeblach. Mogą być diakonie, które ze swej istoty będą tworzone tylko na szczeblu centralnym, mogą być też takie, które będą istnieć tylko na szczeblu parafialnym.
Szczebel filialny pełni funkcję pomocniczą. Odpowiedzialność za poszczególne diakonie na poziomie filii podejmują członkowie diakonii centralnej.
Każda diakonia powinna utrzymywać łączność z odpowiednią diakonią wyższego szczebla i diakoniami niższych szczebli. Wzajemna wymiana informacji, uczestnictwo w inicjatywach podejmowanych przez diakonie centralne i diecezjalne stanowią jeden z warunków owocnej pracy diakonii.

Pod względem stopnia zaangażowana można wyodrębnić w strukturze osobowej diakonii:

a) diakonię stałą, konsekrowaną, żyjącą we wspólnotach opartych o praktykę rad ewangelicznych i oddaną do dyspozycji zadań apostolskich Ruchu;
b) diakonię stałą, konsekrowaną, żyjącą według rad ewangelicznych, ale pozostającą w swoich zawodach lub rodzinach;
c) diakonię stałą etatową – złożoną z osób niewchodzących do wspólnoty żyjącej według rad ewangelicznych, ale oddanych do dyspozycji Ruchu na sposób etatowy, niewykonujących innej pracy zawodowej;
d) diakonię wolontariuszy, złożoną z osób, które według swoich możliwości, obok swoich zasadniczych obowiązków stanu, oddają czas i siły do dyspozycji Ruchu na zasadzie pracy społecznej czy apostolskiej.

Diakonia w systemie formacyjnym Ruchu

Postawa diakonijna jest celem formacji Ruchu. Każdy członek Ruchu, który przeżył formację podstawową (lub jest w Ruchu już kilka lat), powinien umieć odpowiedzieć na pytanie, jaką diakonię podejmuje. Należy zatem podkreślać w formacji ważność odkrywania powołania, szczególnego wezwania każdego z członków Ruchu do posługiwania zgodnie z posiadanymi uzdolnieniami. Podejmowanie diakonii powinno poprzedzać rozeznanie, jak pogodzić ją z obowiązkami stanu.

Powyższy cel może zostać zrealizowany poprzez zaangażowanie w diakonię Ruchu lub poprzez zaangażowanie w posługę w Kościele.

Zaangażowanie w diakonię Ruchu powinno być naturalną konsekwencją formacji. Osoby odbywające formację w Ruchu, coraz bardziej angażujące się w jego życie, powinny spotykać i poznawać diakonie Ruchu poprzez ich działanie, a formacja ma budować w nich pragnienie takiego samego zaangażowania.

Zaangażowanie w diakonię formacyjną Ruchu, w szczególności pełnienie funkcji animatora grupy lub kręgu, jest najczęściej pierwszą posługą diakonijną. Obok takiej posługi można i warto angażować się w inną diakonię, zgodnie z posiadanym i odkrytym charyzmatem. Są również osoby, które nie mają predyspozycji do bycia animatorem grupy, mogą natomiast pełnić inną posługę diakonijną.

Członkowie Ruchu podejmują również bezpośrednio służbę na rzecz Kościoła lub świata. Realizuje się ona w szczególny sposób w parafii, której odnowa jest jednym z podstawowych celów Ruchu. Ideałem, do którego dążymy, jest zaistnienie diakonii na poziomie parafii, według wizji parafii wspólnoty wspólnot.

Można wskazać wiele przykładów zaangażowania członków Ruchu w służbę na rzecz Kościoła lub świata: praca w poradnictwie rodzinnym, pełnienie funkcji liturgicznych, w szczególności ministranta, lektora, posług związanych ze śpiewem, nadzwyczajnego szafarza Komunii św., zaangażowanie w Caritas, uczestnictwo w parafialnych radach duszpasterskich i radach ekonomicznych, praca w mediach katolickich, pełnienie funkcji posła, radnego. Pełnienie takiej służby realizuje diakonijny cel formacji Ruchu, choć nie można osób ją podejmujących automatycznie traktować jako członków diakonii Ruchu Światło-Życie.

Warto jednak, by członkowie Ruchu zaangażowani w bezpośrednią służbę na rzecz Kościoła lub świata uczestniczyli również w odpowiedniej diakonii Ruchu. Diakonia powinna dawać im formację i stanowić zaplecze modlitewne, pomagające w dobrym pełnieniu służby. Z drugiej strony trzeba pamiętać, że niektóre formy zaangażowania są na tyle absorbujące, iż nie jest możliwa stała obecność w diakonii Ruchu. Warto wówczas choć sporadycznie uczestniczyć w proponowanych przez diakonię Ruchu spotkaniach i rekolekcjach.

To, że wielu członków Ruchu na jakimś terenie angażuje się w jakiś rodzaj posługi, nie zwalnia od powoływania i dynamizowania odpowiedniej diakonii Ruchu. Diakonie Ruchu mają bowiem zadanie budzenia zaangażowania Ruchu i brak danej diakonii sprawia, że zadanie to nie jest pełnione lub jest pełnione niesystematycznie.

Diakonijny cel formacji Ruchu jest spełniony również wtedy, gdy ktoś przestaje należeć do Ruchu, jednak przeżyta formacja stała się dlań źródłem zaangażowania w posługę na rzecz Kościoła lub świata.

Formowanie do diakonii

Podjęcie diakonii jest owocem formacji podstawowej Ruchu.

Fundamentalną rolę w podjęciu diakonii pełni Oaza Rekolekcyjna Diakonii. Zadaniem ORD jest ukazanie uczestnikom całościowej wizji i syntezy Ruchu Światło-Życie w celu wezwania ich do świadomej akceptacji programu Ruchu i oddania się w nim na służbę, stosownie do swoich możliwości(ks. Franciszek Blachnicki, Podręcznik ORD).

W posługę animatorską wprowadza Szkoła Animatora. Szkoły animatora organizowane są w wielu diecezjach, szczególną rolę pełni Miesięczna Szkoła Animatora, odbywająca się w Centrum Ruchu. Założyciel Ruchu prowadził również roczną Szkołę Animatora – zorganizowanie takiej formacji ponownie jest zadaniem stojącym przed Ruchem. Przygotowaniem do posługi animatorskiej są rekolekcje: Kurs Oazowy dla Animatorów (KODA), sesja o pilotowaniu kręgów Domowego Kościoła, Oaza Rekolekcyjna Animatorów Rodzin II stopnia. W posługę prowadzenia rekolekcji formacyjnych w Domowym Kościele wprowadza Oaza Rekolekcyjna Diakonii Rekolekcyjnej DK I i II stopnia. Formacji animatorów muzycznych służy Kurs Animatorów Muzycznych Oaz (KAMUZO).

Diakonie specjalistyczne organizują rekolekcje wprowadzające w swoją posługę. Obecnie są to Oaza Rekolekcyjna Diakonii Liturgicznej, Oaza Rekolekcyjna Animatorów Ewangelizacji, Oaza Rekolekcyjna Diakonii Wyzwolenia, Oaza Rekolekcyjna Diakonii Życia, Kurs Oazowy Animatorów Diakonii Modlitwy, Oaza Rekolekcyjna Diakonii Komunikowania Społecznego.

Przeżycie odpowiedniej oazy diakonijnej jest obowiązkiem członków danej diakonii.

Wszystkich członków Ruchu, którzy odbyli formację podstawową (zarówno tych zaangażowanych już w jakąś diakonię jak i jeszcze nie zaangażowanych), zachęca się do stopniowego uczestnictwa we wszystkich oazach diakonijnych. Dzięki temu mogą jeszcze pełniej poznać i przeżyć charyzmat Ruchu. Uczestnictwo w oazie diakonijnej nie jest równoznaczne z włączeniem się do danej diakonii.

Do diakonii można włączać również osoby jeszcze w trakcie odbywania formacji podstawowej, które osiągnęły już odpowiednią dojrzałość. Troską diakonii powinno być, by osoby takie ukończyły formację podstawową.

W razie konieczności wyboru, ukończenie formacji podstawowej co do zasady powinno mieć pierwszeństwo przed realizowaniem formacji diakonijnej.

Zaangażowanie w diakonię Ruchu powinno zostać potwierdzone przez decyzję o włączeniu się do stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie" (lub innego analogicznego stowarzyszenia w innych krajach), z czym wiąże się przyjęcie błogosławieństwa do diakonii Ruchu.

Formacja diakonii

Pełnienie diakonii nie może się ograniczać jedynie do podejmowania działań. Diakonia jest również miejscem formacji. Formacja podejmowana w diakonii to formacja specjalistyczna i doktrynalna związana z kierunkiem posługi. Członkowie diakonii w ramach swojej formacji diakonijnej poznają naukę katolicką dotyczącą zakresu działań diakonii (między innymi studiując dokumenty kościelne) oraz odbywają specjalistyczne szkolenie przygotowujące ich do pełnienia posługi. Przygotowanie specjalistycznej formacji jest zadaniem diakonii centralnej.

Formacja diakonii odbywa się na spotkaniach zespołu diakonii oraz na rekolekcjach, kursach, warsztatach organizowanych przez diakonie centralne lub diecezjalne.

Na program spotkań zespołu diakonii składa się modlitwa, dzielenie się słowem Bożym, element formacyjny według programu tzw. formacji permanentnej, sprawozdanie z zadań wykonanych w zakresie właściwej każdemu diakonii oraz ustalanie zadań (Statut Carlsberski).

Zaczynanie spotkań modlitwą jest rzeczą oczywistą dla członków Ruchu. Równie oczywista powinna być obecność Pisma Świętego na każdym spotkaniu. Należy dbać o to, by zgodnie ze wskazaniami Założyciela elementem każdego spotkania diakonii było dzielenie się słowem Bożym.

Część formacyjna z reguły będzie odrębna dla każdej z diakonii. Jej celem będzie przygotowanie do wypełniania zadań wiążących się z posługą w danej diakonii.

W części zadaniowej warto sporządzać coś w rodzaju protokołu, w którym konkretnie zapisze się zadania i postanowienia powzięte na spotkaniu. Na następnym spotkaniu będzie można skonfrontować się z realizacją tych zadań.

Każdy członek diakonii powinien mieć swoją grupę formacyjną, w której odbywa swoją osobistą formację – ponieważ wzrastanie w osobistej więzi wiary, nadziei i miłości z Chrystusem Sługą jest absolutnym fundamentem wszelkiego owocnego działania (zob. J 15, 5).

Jeśli część członków diakonii nie ma swojej grupy formacyjnej, diakonia może organizować dla nich formację permanentną o charakterze ogólnym. Nie powinno się to jednak odbywać w ramach ogólnych spotkań diakonii (które powinny być otwarte również na osoby mające swoje grupy formacyjne), trzeba też zdawać sobie sprawę, że jest to sytuacja zastępcza.

W diecezjach lub rejonach, w których nie ma deuterokatechumentalnych grup dorosłych, a są diakonie gromadzące dorosłych członków Ruchu, którzy nie mają swoich grup formacyjnych, warto rozważać stworzenie wspólnej grupy formacyjnej dla członków różnych diakonii. Może ona stać się zalążkiem wspólnoty dorosłych.

Zasady pełnienia diakonii

Pełnienie diakonii w Ruchu Światło-Życia określają następujące zasady:

• kolegialności, zgodnie z którą służba na każdym szczeblu musi być sprawowana zespołowo; każdy moderator powinien zgromadzić wokół siebie chociażby mały zespół stanowiący wspólnotę modlitwy, słuchania słowa Bożego i działania;
• pomocniczości, zgodnie z nią zadania, które mogą być wykonywane na niższym szczeblu odpowiedzialności nie powinny być przekazywane w górę, odpowiedzialni na wyższym szczeblu muszą stale dążyć do decentralizacji;
• solidarności, zgodnie z którą wszyscy czują się odpowiedzialni za wszystkie sprawy, chociaż w ramach organizacji pracy każdy ma swoje zadanie; pracę każdej diakonii prowadzi się więc zawsze w duchu wzajemnego zainteresowania, zrozumienia i wspomagania się diakonii różnego rodzaju i poziomu; zaangażowanie w daną diakonię nie może oznaczać zamknięcia się na inną problematykę i zaniku wrażliwości na inne zadania;
• kadencyjności, dotyczącą pełnienia odpowiedzialności w Ruchu; zgodnie z tą zasadą, choć zaangażowanie w daną diakonię powinno być stałe, jednak pełnienie funkcji odpowiedzialnego na każdym szczeblu i w każdym zakresie (za Ruch, za jego gałąź, za diakonię) ma mieć charakter kadencyjny; długość kadencji oraz możliwość ponownego powołania do tej samej funkcji po upływie kadencji ustalają najpierw przepisy o powoływaniu do danej posługi (statut, zasady Domowego Kościoła); jeśli brak takiej regulacji, przy powołaniu do pełnienia danej funkcji należy określić długość kadencji;
• wolontariatu, zgodnie z którą posługi diakonijne w większości pełnione są bez wynagrodzenia, zaangażowanie w diakonię stanowi bezinteresowny dar na rzecz Kościoła, świata i Ruchu; zasada ta nie obowiązuje jednak bezwzględnie, są bowiem takie posługi, które wymagają zaangażowania pełnoetatowego, w takiej sytuacji Ruch powinien zapewnić godziwe wynagrodzenie osobie pełniącej diakonię.

Szczególnym miejscem realizacji powołania do diakonii w Ruchu Światło-Życie są Centra Ruchu Światło-Życie. Stają się one miejscem życia i posługi. Tworzenie takich centrów uznajemy za ideał zadany przez Ojca Założyciela Sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. Ten ideał powinien być przedmiotem modlitwy, poszukiwań i dążeń diakonii.

Należy dążyć, aby na każdym szczeblu istniała tylko jedna diakonia danego rodzaju. Nie powinno się tworzyć równoległych diakonii w ramach poziomów wiekowych czy gałęzi Ruchu. Należy troszczyć się, by każda diakonia była miejscem spotkania młodzieży i osób dorosłych, w tym małżonków z Domowego Kościoła.

Budowanie diakonii odzwierciedlającej całą różnorodność i bogactwo Ruchu jest autentycznym ubogaceniem i sprzyja większemu dynamizmowi posługi. Dlatego też wszystkim osobom należącym do diakonii powinno zależeć, by ich diakonia nie ograniczała się do jednego środowiska, to bowiem może sprawić, że diakonia będzie pełniona lepiej. Ponadto uczestnictwo osób związanych z poszczególnymi środowiskami Ruchu jest warunkiem tego, by diakonia mogła pełnić swoją posługę wobec tych środowisk.

Tworzenie wspólnych diakonii, będące ogromną szansą, wymaga jednak bardzo konkretnych i przemyślanych działań. Przede wszystkim należy zadbać o odpowiednią częstotliwość spotkań diakonii. Diakonie spotykające się co tydzień są w praktyce zamknięte na osoby dorosłe, szczególnie członków Domowego Kościoła.

Zawsze trzeba troszczyć się, by do diakonii włączali się nowi przedstawiciele wspólnot młodzieżowych. Wspólnoty młodzieżowe bowiem z natury rzeczy cechuje wymiana członków, którzy z biegiem lat wchodzą w wiek dorosły. Reprezentanci wspólnot młodzieżowych w diakoniach z upływem czasu więc będą należeć do Domowego Kościoła czy wspólnot dorosłych. Dlatego diakonia powinna zawsze szukać nowych osób, związanych ze wspólnotami młodzieżowymi.

Podejmowanie diakonii przez małżonków nie może naruszać ich jedności małżeńskiej. Żona i mąż mogą wspólnie podejmować diakonię (w praktyce Ruchu dzieje się tak bardzo często). Może być tak, że w posługę jakiejś diakonii włączy się jedno z małżonków. Musi się to dziać w jedności ze współmałżonkiem (np. po wspólnym rozeznaniu w dialogu małżeńskim), nigdy wbrew małżonkowi.

Katechumenat rodzinny spełniany przez małżonków wobec dzieci jest szczególnie ważną formą diakonii – podstawową formą ich posługi na rzecz Kościoła.

Rozdział I. POSTANOWIENIA OGÓLNE

§ 1

1. Stowarzyszenie „Diakonia Ruchu Światło-Życie" zwane dalej DIAKONIĄ, erygowane przez Konferencję Episkopatu Polski na mocy kan. 312 § 1 nr 2 KPK – jest publicznym stowarzyszeniem wiernych (duchownych i świeckich) – w rozumieniu Kodeksu Prawa Kanonicznego (kan. 298-320) i jest organizacją kościelną w rozumieniu art. 34 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego (Dz.U. Nr 29, poz. 154 z późn. zm.).
2. DIAKONIA posiada osobowość prawną.
3. Sekcję DIAKONII w diecezji zwaną dalej DIAKONIĄ DIECEZJALNĄ eryguje Biskup Diecezjalny. DIAKONIA DIECEZJALNA posiada osobowość prawną.
4. DIAKONIA działa w oparciu o przepisy Kodeksu Prawa Kanonicznego, statutu i prawa obowiązującego w Rzeczpospolitej Polskiej.

§ 2

1. DIAKONIA działa na terenie całej Polski.
2. Siedzibą DIAKONII jest Krościenko nad Dunajcem.
3. Siedzibą DIAKONII DIECEZJALNEJ jest stolica diecezji.

§ 3

1. DIAKONIA podlega nadzorowi kompetentnej władzy kościelnej, która troszczy się o to, by zachowywała ona nienaruszoną wiarę i obyczaje oraz dyscyplinę kościelną i która ma prawo i obowiązek jej wizytowania zgodnie z przepisami prawa.
2. Konferencja Episkopatu Polski sprawuje opiekę nad DIAKONIĄ przez Biskupa Delegata.
3. Biskup Diecezjalny sprawuje opiekę nad DIAKONIĄ DIECEZJALNĄ i mianuje Moderatora Diecezjalnego.

Rozdział II. CEL, DZIAŁALNOŚĆ I METODY PRACY DIAKONII

§ 4

Celem DIAKONII jest służba w założonym przez sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego Ruchu Światło-Życie, aby zachowując jedność i tożsamość mógł służyć swoim charyzmatem budowaniu Kościoła i pełnieniu jego misji w świecie współczesnym.

§ 5

1. Działalność DIAKONII polega na:

1) wspieraniu osobistej przemiany życia jej członków ku dojrzałości chrześcijańskiej na drodze realizacji praktyk życia duchowego zawartych w programie formacyjnym Ruchu Światło-Życie,
2) upowszechnianiu wzorców osobowych i rodzinnych służących wychowaniu człowieka otwartego na ludzi i wolnego od wszelkich uzależnień szkodliwych społecznie,
3) posłudze na rzecz umacniania jedności małżeńskiej i odnowy katechumenatu rodzinnego,
4) posłudze na rzecz ewangelizacji i katechumenatu,
5) formacji liturgicznej wiernych,
6) uwrażliwianiu na inicjatywy i dzieła związane z wyzwalaniem człowieka mocą Ewangelii Chrystusa od grzechów przybierających rozmiary nałogów społecznych,
7) udziale w życiu i rozwoju wspólnot lokalnych – parafii,
8) podejmowaniu dzieł miłosierdzia chrześcijańskiego,
9) służbie na rzecz jedności chrześcijan,
10) trosce o przemianę świata w duchu Ewangelii (zaangażowanie społeczne, kulturalne i gospodarcze),
11) rozpowszechnianiu idei zainspirowanych przez założyciela Ruchu Światło-Życie ks. Franciszka Blachnickiego,
12) pielęgnowaniu pamięci o założycielu Ruchu Światło-Życie ks. Franciszku Blachnickim i trosce o zachowanie jego duchowej spuścizny.

2. DIAKONIA prowadzi działalność w szczególności poprzez:

1) organizowanie i prowadzenie oaz rekolekcyjnych oraz innych rekolekcji i spotkań formacyjno-modlitewnych,
2) tworzenie w parafiach wspólnot prowadzących formację Ruchu Światło-Życie,
3) tworzenie Centrów Światło-Życie,
4) tworzenie programów formacyjnych Ruchu Światło-Życie,
5) działalność naukowo-badawczą dla pogłębienia i rozwoju działalności formacyjnej Ruchu Światło-Życie,
6) działalność archiwalną, redakcyjną, wydawniczą,
7) prowadzenie szkół i innego rodzaju działalność oświatowo-wychowawczą,
8) organizowanie kongresów, konferencji i sympozjów,
9) organizowanie imprez masowych,
10) współdziałanie z odpowiednimi instytucjami świeckimi i kościelnymi odnośnie do realizacji celów określonych w ust. 1.

3. Do realizacji szczegółowych zadań DIAKONIA, po uzyskaniu pisemnej zgody Konferencji Episkopatu Polski, może powoływać odrębne podmioty i instytucje.

§ 6

Podstawowymi metodami realizacji celów DIAKONII są:
1) pedagogiczna metoda „Światło-Życie" zakładająca jedność między wyznawanymi prawdami wiary a życiem, czyli jedność między światłem danym od Boga a życiem;
2) oaza rekolekcyjna będąca formą intensywnego doświadczenia życia Kościoła: we wspólnocie, liturgii, na spotkaniu ze słowem Bożym i w miłości braterskiej. Są to piętnastodniowe rekolekcje dla dzieci, młodzieży, dorosłych i rodzin z programem opartym na tajemnicach różańca i układzie roku liturgicznego. Istnieją ponadto różnego rodzaju oazy specjalistyczne;
3) formacja w małej grupie – środowisku podstawowym dla rozwoju i utrzymania wiary (zarówno w oazie rekolekcyjnej, jak i w formacji w ciągu roku), zapewniająca ciągłość procesu formacyjnego.

§ 7

DIAKONIA organizuje co roku Kongregację Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie (gromadzącą szerokie grono uczestników Ruchu Światło-Życie), Centralną Oazę Matkę, Podsumowanie Oazy Żywego Kościoła, spotkania par diecezjalnych Domowego Kościoła, dni wspólnoty, a także okolicznościowe pielgrzymki, kongresy itp.

Rozdział III.WŁADZE I STRUKTURA DIAKONII

§ 8

Centralnymi władzami DIAKONII są:
1) Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie,
2) Centralna Diakonia Jedności Ruchu Światło-Życie,
3) Kongregacja Diakonii Ruchu Światło-Życie.

§ 9

1. Na czele DIAKONII stoi Moderator Generalny, który kieruje jej pracami oraz reprezentuje ją na zewnątrz. Jest on głównym odpowiedzialnym całego Ruchu Światło-Życie. Jego zadaniem jest kierowanie Ruchem, troska o rozwój wszystkich jego wspólnot i gałęzi zgodnie z charyzmatem całego Ruchu oraz ich szczegółowym charyzmatem, troska o rozeznawanie kierunków zadań podejmowanych przez Ruch, o jedność DIAKONII, z zachowaniem kompetencji innych organów DIAKONII przewidzianych w niniejszym statucie.
2. W sprawach zasadniczych dla DIAKONII i całego Ruchu Światło-Życie lub jego poszczególnych gałęzi, Moderator Generalny podejmuje decyzje po konsultacji z Centralną Diakonią Jedności, w szczególności w sprawach:
1) zwołania Kongregacji Diakonii Ruchu Światło-Życie,
2) powołania centralnych diakonii specjalistycznych oraz określania zasad ich działania,
3) tworzenia Centrów Światło-Życie.
3. Pomocą w kierowaniu DIAKONIĄ i Ruchem Światło-Życie Moderatorowi Generalnemu służy Krajowe Kolegium Moderatorów, które stanowi zebranie moderatorów diecezjalnych i zakonnych Ruchu Światło-Życie pod jego przewodnictwem.

§ 10

1. Moderator Generalny jest powoływany na sześcioletnią kadencję przez Konferencję Episkopatu Polski.
2. Wyboru trzech kandydatów na stanowisko Moderatora Generalnego, spośród kapłanów członków DIAKONII, dokonuje Kongregacja Diakonii według uchwalonego przez siebie regulaminu. Biskup Delegat prezentuje kandydatów Konferencji Episkopatu Polski.
3. W przypadku wakatu na stanowisku Moderatora Generalnego, jego obowiązki pełni najstarszy wiekiem kapłan członek Centralnej Diakonii Jedności, który winien w ciągu 3 miesięcy zwołać Kongregację Diakonii dla dokonania wyboru kandydatów na Moderatora Generalnego.
4. Moderator Generalny może być odwołany przez Konferencję Episkopatu Polski przed upływem kadencji, zgodnie z kan. 318 § 2 KPK.

§ 11

1. Zadaniem Centralnej Diakonii Jedności jest kolegialne wspomaganie Moderatora Generalnego w kierowaniu DIAKONIĄ i Ruchem jako całością, troska o jedność Ruchu oraz o wierność jego charyzmatowi założycielskiemu.
2. W skład Centralnej Diakonii Jedności, której przewodniczy Moderator Generalny, wchodzą:
1) Para Krajowa Domowego Kościoła i Moderator Krajowy Domowego Kościoła,
2) moderatorzy centralnych diakonii specjalistycznych Ruchu Światło-Życie,
3) przewodniczący Komisji Teologiczno-Programowej,
4) Ekonom DIAKONII,
5) przełożeni instytutów i stowarzyszeń opisanych w § 32,
6) moderatorzy Centrów Światło-Życie,
7) przedstawiciel Krajowego Kolegium Moderatorów wybrany na trzyletnią kadencję,
8) osoby wybrane na trzyletnią kadencję przez Kongregację Diakonii spośród jej członków w liczbie przez nią określonej.

§ 12

1. Do kompetencji Centralnej Diakonii Jedności należy:
1) opiniowanie zasadniczych spraw dla DIAKONII przedstawionych przez Moderatora Generalnego, zgodnie z § 9 ust. 2;
2) podejmowanie uchwał w sprawach określonych w § 15 ust. 4; § 29 ust. 2; § 30 ust. 2 i 3; § 32 ust. 2, § 38 ust. 2,
3) prezentowanie opinii własnych i zgłaszanych przez członków DIAKONII.
2. Na forum Centralnej Diakonii Jedności jej członkowie mogą prezentować opinie własne i zgłaszane przez członków DIAKONII.

§ 13

1. Posiedzenia Centralnej Diakonii Jedności zwołuje Moderator Generalny.
2. Moderator Generalny jest zobowiązany do zwołania posiedzenia w trybie nadzwyczajnym, jeśli zwróci się o to co najmniej połowa członków Centralnej Diakonii Jedności.
3. Centralna Diakonia Jedności podejmuje decyzje kolegialnie w formie uchwał.
4. Uchwały Centralnej Diakonii Jedności są podejmowane zwykłą większością głosów obecnych na posiedzeniu, przy obecności przynajmniej połowy członków składu Centralnej Diakonii Jedności, chyba że niniejszy Statut stanowi inaczej.

§ 14

Kongregacja Diakonii jest zgromadzeniem rozeznającym znaki czasu i kierunki rozwoju Ruchu Światło-Życie w świetle jego charyzmatu.

§ 15

1. Kongregacja Diakonii gromadzi:
1) delegatów członków DIAKONII,
2) uczestników z urzędu,
3) uczestników z nominacji Moderatora Generalnego.
2. Delegatów na Kongregację Diakonii wybierają: Diecezjalne Diakonie Jedności, Centralna Diakonia Domowego Kościoła, centralne diakonie specjalistyczne oraz instytuty i stowarzyszenia opisane w § 32.
3. Z urzędu uczestnikami Kongregacji Diakonii są członkowie Centralnej Diakonii Jedności.
4. Liczbę delegatów oraz rozdział miejsc pomiędzy poszczególne diakonie, a także liczbę miejsc pozostających w dyspozycji Moderatora Generalnego, określa każdorazowo Centralna Diakonia Jedności w drodze uchwały. Do podjęcia uchwał w tej sprawie wymagana jest większość 2/3 głosów obecnych na posiedzeniu przy obecności przynajmniej połowy członków składu Centralnej Diakonii Jedności.

§ 16

1. Kongregację Diakonii zwołuje nie rzadziej niż raz na trzy lata Moderator Generalny.
2. Przedmiot obrad Kongregacji Diakonii określa kolegialnie Moderator Generalny z Centralną Diakonią Jedności.
3. Uchwały Kongregacji Diakonii, przyjmowane są większością 2/3 głosów, z wyjątkiem podejmowanych w sprawach proceduralnych, w których wymagana jest zwykła większość.
4. Tryb pracy Kongregacji Diakonii określa regulamin przez nią uchwalony.

§ 17

Posługę na rzecz Domowego Kościoła – gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie pełni Diakonia Domowego Kościoła. Jej szczegółowe zadania, organy oraz sposób ich powoływania określają „Zasady Domowego Kościoła" zatwierdzane przez Konferencję Episkopatu na wspólny wniosek Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie oraz Pary Krajowej i Moderatora Krajowego Domowego Kościoła.

§ 18

Diakonie specjalistyczne realizują zadania DIAKONII w poszczególnych dziedzinach jej działalności. Pierwszym celem każdej diakonii specjalistycznej jest budzenie zaangażowania wspólnot i członków Ruchu Światło-Życie w zadaniu, do którego realizacji została powołana.

§ 19

1. Moderatorów centralnych diakonii specjalistycznych powołuje Moderator Generalny na trzyletnią kadencję po konsultacji z odpowiednią centralną diakonią.
2. Członków centralnej diakonii specjalistycznej powołuje Moderator Generalny na trzyletnią kadencję na wniosek moderatora odpowiedniej diakonii. Kadencję każdego z członków centralnej diakonii specjalistycznej wyznacza data jego powołania.

§ 20

1. Komisja Teologiczno-Programowa zajmuje się badaniem zgodności treści materiałów formacyjnych Ruchu Światło-Życie z Magisterium Kościoła oraz z charyzmatem i duchowością Ruchu Światło-Życie oraz koordynuje prace nad materiałami formacyjnymi.
2. Przewodniczącego i członków Komisji Teologiczno-Programowej powołuje Moderator Generalny po konsultacji z Centralną Diakonią Jedności na trzyletnią kadencję. Kadencję każdego z członków Komisji Teologiczno-Programowej wyznacza data jego powołania.
3. Ustalenia Komisji Teologiczno-Programowej wymagają aprobaty biskupa delegata, o którym mowa w § 3 ust. 2 Statutu.

§ 21

1. Strukturę pomocniczą DIAKONII mogą stanowić filie tworzone dla kilku diecezji.
2. Moderator zakonny (prowincjalny) koordynuje pracę Ruchu Światło-Życie w placówkach (parafiach) prowadzonych przez zakon. Moderator zakonny troszczy się o ścisły kontakt z moderatorami diecezjalnymi Ruchu Światło-Życie.

§ 22

Władzami DIAKONII DIECEZJALNEJ są:
1) Moderator Diecezjalny Ruchu Światło-Życie,
2) Diecezjalna Diakonia Jedności Ruchu Światło-Życie,
3) Diecezjalna Kongregacja Diakonii Ruchu Światło-Życie.

§ 23

1. Pracami DIAKONII DIECEZJALNEJ kieruje Moderator Diecezjalny. Jest on głównym odpowiedzialnym całego Ruchu Światło-Życie w diecezji. Jego zadaniem jest kierowanie Ruchem w diecezji, troska o rozwój wszystkich jego wspólnot i gałęzi, zgodnie z charyzmatem całego Ruchu oraz ich szczegółowym charyzmatem, troska o rozeznawanie kierunków zadań podejmowanych przez Ruch Światło-Życie, z zachowaniem kompetencji innych organów DIAKONII przewidzianych w niniejszym statucie.
2. W sprawach zasadniczych Moderator Diecezjalny podejmuje decyzje po konsultacji z Diecezjalną Diakonią Jedności.

§ 24

1. Moderator Diecezjalny jest powoływany na czteroletnią kadencję przez Biskupa Diecezjalnego.
2. Wyboru trzech kandydatów na stanowisko Moderatora Diecezjalnego dokonuje Diecezjalna Kongregacja Diakonii.
3. W razie wakatu na stanowisku Moderatora Diecezjalnego jego obowiązki pełni najstarszy wiekiem kapłan, członek Diecezjalnej Diakonii Jedności, który winien w ciągu 3 miesięcy zwołać Diecezjalną Kongregację Diakonii dla dokonania wyboru kandydatów na Moderatora Diecezjalnego.
4. Biskup Diecezjalny może odwołać Moderatora Diecezjalnego z własnej inicjatywy lub na wniosek Moderatora Generalnego przed upływem kadencji.

§ 25

1. W skład Diecezjalnej Diakonii Jedności, której przewodniczy Moderator Diecezjalny, wchodzą:
1) Para Diecezjalna Domowego Kościoła i Moderator Diecezjalny Domowego Kościoła,
2) moderatorzy diecezjalnych diakonii specjalistycznych,
3) Ekonom Diecezjalny DIAKONII,
4) przedstawiciele instytutów i stowarzyszeń opisanych w § 32, znajdujących się na terenie diecezji,
5) osoby wybrane na trzyletnią kadencję przez Diecezjalną Kongregację Diakonii w liczbie przez nią określonej.
2. Posiedzenia Diecezjalnej Diakonii Jedności zwołuje Moderator Diecezjalny.
3. Moderator Diecezjalny jest zobowiązany do zwołania posiedzenia w trybie nadzwyczajnym, jeśli zwróci się o to co najmniej połowa członków Diecezjalnej Diakonii Jedności.
4. Uchwały Diecezjalnej Diakonii Jedności są podejmowane zwykłą większością głosów obecnych na posiedzeniu, przy obecności co najmniej połowy członków składu Diecezjalnej Diakonii Jedności, chyba że niniejszy Statut stanowi inaczej.
5. W posiedzeniach Diecezjalnej Diakonii Jedności może uczestniczyć moderator zakonny.

§ 26

1. Diecezjalna Kongregacja Diakonii gromadzi członków DIAKONII z diecezji, podejmując sprawy wynikające z życia Ruchu Światło-Życie na terenie diecezji.
2. Moderator Diecezjalny zwołuje nie rzadziej niż raz na trzy lata Diecezjalną Kongregację Diakonii i jej przewodniczy.
3. Liczbę uczestników Diecezjalnej Kongregacji Diakonii oraz sposób ich powoływania określa Diecezjalna Diakonia Jedności.

§ 27

Moderatorów diecezjalnych diakonii specjalistycznych powołuje Moderator Diecezjalny w porozumieniu z Biskupem Diecezjalnym, po konsultacji z członkami odpowiedniej diakonii oraz moderatorem odpowiedniej diakonii centralnej.

§ 28

1. Dla dokonania wyboru osób wskazanych w § 10 ust. 2; § 11 ust. 2 pkt. 7; § 11 ust. 2 pkt. 8; § 15 ust. 2; § 24 ust. 2; § 25 ust. 1 pkt. 5, wymagana jest w pierwszym głosowaniu większość 2/3 oddanych głosów; do dalszych głosowań stosuje się przepisy kan.119 n. 1 KPK.
2. Jeśli do udziału w Diecezjalnej Kongregacji Diakoni są zaproszeni wszyscy członkowie DIAKONII z diecezji, do wyboru określonego w § 24 ust. 2 i § 25 ust. 1 pkt. 5 nie jest konieczna obecność większości tych, którzy powinni być wezwani.
3. Jeśli ilość zgłoszonych kandydatów nie przekracza ilości osób, które mają być wybrane, do wyboru określonego w § 24 ust. 2 i § 25 ust. 1 pkt. 5 wystarczy zwykła większość głosów.

Rozdział IV. CZŁONKOWIE DIAKONII

§ 29

1. Członkami DIAKONII mogą stać się osoby spełniające następujące warunki:
1) odbycie formacji podstawowej Ruchu Światło-Życie według programów ustalonych dla ich stanu i powołania,
2) uczestnictwo w życiu i pracy wspólnoty Ruchu Światło-Życie,
3) członkostwo w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka,
4) ukończone 18 lat.
2. Osoby, które nie odbyły formacji podstawowej mogą uzyskać członkostwo DIAKONII po spełnieniu indywidualnych wymagań formacyjnych określonych przez Centralną Diakonię Jedności.

§ 30

1. Gotowość wstąpienia do DIAKONII zostaje wyrażona przez kandydata po odbyciu specjalnych rekolekcji, zwanych Oazą Rekolekcyjną Diakonii (ORD).
2. Gotowość wstąpienia do DIAKONII musi uzyskać akceptację Diecezjalnej Diakonii Jedności Ruchu Światło-Życie, właściwej dla miejsca posługi kandydata. Od decyzji odmownej, która musi być doręczona wraz z pisemnym uzasadnieniem, przysługuje prawo odwołania się do Centralnej Diakonii Jedności.
3. W szczególnych i wyjątkowych przypadkach wystarczająca jest akceptacja Centralnej Diakonii Jedności Ruchu Światło-Życie.

§ 31

1. Nabycie członkostwa następuje poprzez wpisanie przez Moderatora Generalnego w poczet członków DIAKONII.
2. Uroczyste potwierdzenie członkostwa następuje przez błogosławieństwo Moderatora Generalnego.

§ 32

1. Szczególnym trybem nabywania członkostwa w DIAKONII jest złożenie pierwszych ślubów w Instytucie Niepokalanej Matki Kościoła lub wstąpienie do Stowarzyszenia „Unia Kapłanów Chrystusa Sługi" ze względu na ich służebny charakter wobec Ruchu Światło-Życie.
2. Centralna Diakonia Jedności Ruchu Światło-Życie może nadać innym instytutom i stowarzyszeniom życia apostolskiego oraz stowarzyszeniom wiernych, których źródłem powstania i życia jest charyzmat Ruchu Światło-Życie, i które wypełniają cele określone § 4 Statutu, analogiczny status, po stwierdzeniu, że ich konstytucje lub statuty nie są sprzeczne z niniejszym Statutem. W odniesieniu do zrzeszeń o charakterze lokalnym może zastrzec niestosowanie § 11 ust. 2 pkt. 5; i § 15 ust. 2; a także § 25 ust. 1 pkt. 4.

§ 33

1. Do obowiązków członków DIAKONII należy:
1) uczestnictwo w życiu i pracy wspólnoty Ruchu Światło-Życie,
2) realizowanie celów statutowych DIAKONII,
3) przestrzeganie postanowień Statutu, uchwał i regulaminów DIAKONII,
4) opłacanie składek członkowskich,
5) w miarę możliwości wspieranie materialne działalności DIAKONII i Ruchu Światło-Życie.
2. Członkowie DIAKONII mają prawo do:
1) korzystania z pomocy DIAKONII,
2) zgłaszania wniosków i propozycji dotyczących DIAKONII.

§ 34

Członkostwo DIAKONII ustaje przez:
1) Formalną rezygnację skierowaną na piśmie do Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie za pośrednictwem właściwej Diakonii, o której mowa w § 30 ust. 2 i 3.
2) Wykluczenie decyzją Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie na wniosek właściwej Diakonii, o której mowa w § 30ust. 2 i 3 – po uprzednim upomnieniu – z zachowaniem prawa rekursu do Biskupa określonego w § 3 ust. 2 Statutu, w przypadku:
a) publicznego odstąpienia od wiary katolickiej albo zerwania ze wspólnotą kościelną, albo po zaciągnięciu ekskomuniki deklarowanej lub wymierzonej wyrokiem lub dekretem,
b) poważnego naruszenia przepisów statutu DIAKONII, Zasad Domowego Kościoła lub regulaminów.

Rozdział V. DOBRA DOCZESNE

§ 35

1. DIAKONIA jest podmiotem zdolnym do nabywania, posiadania, zarządzania oraz alienowania dóbr doczesnych, zgodnie z przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego. Mienie DIAKONII, jako publicznego stowarzyszenia wiernych, jest majątkiem kościelnym (kan. 1257 § 1 KPK).
2. Wszelkie działania w dziedzinie dóbr materialnych mają mieć na względzie cele DIAKONII wyznaczone przez niniejszy Statut.

§ 36

1. Dobrami doczesnymi DIAKONII zarządza Moderator Generalny przez Ekonoma DIAKONII, którego powołuje po konsultacji z Centralną Diakonią Jedności.
2. W sprawach finansowych i majątkowych oświadczenia woli składa Moderator Generalny i Ekonom.
3. Ekonoma DIAKONII wspiera dwóch doradców wyznaczonych przez Moderatora Generalnego.
4. Zasady zarządzania, wykorzystania i rozliczania majątku reguluje dyrektorium dóbr doczesnych uchwalone przez Kongregację Diakonii na wniosek Moderatora Generalnego.
5. Analogiczne zasady obowiązują w DIAKONII DIECEZJALNEJ.
6. Do DIAKONII mają odpowiednie zastosowanie przepisy prawa kanonicznego o zarządzie dóbr materialnych.

Rozdział VI. POSTANOWIENIA KOŃCOWE

§ 37

1. Statut DIAKONII nadaje i wprowadza w nim zmiany Konferencja Episkopatu Polski.
2. Propozycję zmiany Statutu uchwala Kongregacja Diakonii.

§ 38

1. Konferencja Episkopatu Polski może rozwiązać DIAKONIĘ na wniosek Moderatora Generalnego po podjęciu uchwały tej treści przez Kongregację Diakonii. Z ważnych powodów Konferencja Episkopatu Polski, po wysłuchaniu Moderatora Generalnego, może z własnej inicjatywy podjąć decyzję o rozwiązaniu DIAKONII.
2. W przypadku, gdy DIAKONIA DIECEZJALNA nie wypełnia zadań określonych statutem, Moderator Generalny, po wcześniejszym zasięgnięciu opinii Centralnej Diakonii Jedności oraz Moderatora Diecezjalnego, może wystąpić do Biskupa Diecezjalnego o jej rozwiązanie.
3. Biskup Diecezjalny może rozwiązać DIAKONIĘ DIECEZJALNĄ z własnej inicjatywy (kan. 320 § 2 KPK).

§ 39

W przypadku rozwiązania DIAKONII lub DIAKONII DIECEZJALNEJ, o przeznaczeniu majątku decyduje odpowiednio Konferencja Episkopatu Polski lub Biskup Diecezjalny.

§ 40

1. Statut Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie" został przyjęty i zatwierdzony podczas 309. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się w Częstochowie, w dniach 30 listopada – 1 grudnia 2000 roku.
2. Nowelizacji Statutu dokonano podczas 331. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się w Warszawie, w dniach 8-9 marca 2005 roku. Statut został zatwierdzony na czas nieokreślony.

Kolejnej nowelizacji statutu dokonano podczas 354. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się w Zakopanem, w dniach 15-16 marca 2011 roku.