Efez. Czchów. Szkoła Animatora. Kościół. Wspólnota. Wiara. Charyzmat. W tych słowach można byłoby streścić kolejną sesję młodszego rocznika Szkoły Animatora, który spotkał się na swojej formacji animatorskiej w dniach: 1-3 marca 2016 roku.

Tym razem wspólnocie towarzyszył i prowadził przez cały weekend czwarty Drogowskaz ku dojrzałości chrześcijańskiej: KOŚCIÓŁ i słowa z Dziejów Apostolskich (Dz 16, 5): Tak więc utwierdzały się Kościoły w wierze i z dnia na dzień rosły w liczbę.

Piątkowy wieczór na Szkole Animatora zawsze wygląda podobnie. W schemat spotkania wchodzi: zawiązanie wspólnoty, kolacja, szkoła śpiewu z przygotowaniem liturgii oraz Eucharystia, która rozpoczyna weekendowe spotkanie.

Podobnie było i tym razem. W ramach pierwszego punktu „zawiązania wspólnoty" staraliśmy się zrozumieć, że nasza młodość, nasze „bycie w oazie", nasze marzenia, plany itp., - są wpisane w Boży plan, który Bóg ma dla każdego z nas – a co równie ważne - ma to miejsce tu i teraz, w Kościele, w mojej wspólnocie. I to bogactwo życia jest nam dane po to, byśmy byli szczęśliwi. Dany jest nam więc szczególny czas – nie możemy zmarnować ani jednej sekundy! :)

Dzień zakończyła Eucharystia i modlitwa osobista.

Sobotni czas formacji rozpoczęliśmy modlitwą brewiarzową i śniadaniem, by zaraz potem spotkać się na pierwszym panelu dyskusyjno-szkoleniowym. Na samym początku rozpoczęliśmy wykładem ks. Pawła Płatka Moderatora Diecezjalnego Ruchu Światło-Życie, który w konferencji ABC formacji podjął z nami temat Krucjaty Wyzwolenia Człowieka – skupiając się nie tylko na istocie tego dzieła i jego historii, ale także szerokim kontekście zniewolenia jako rzeczywistości sprzecznej z ludzkim powołaniem.

Ten element naszego charyzmatu pomógł nam jeszcze bardziej zrozumieć znaczenie osobistego daru, modlitwy i postu oraz służby wobec drugiego człowieka, która jest tak ważna w Kościele i w naszym Ruchu. Z tą myślą przeszliśmy także na spotkanie w grupach z Animatorami. Tym razem nasze rozważania dotyczyły dwóch aspektów:

- z jednej strony rozważaliśmy czwarty Drogowskaz Nowego Człowieka, poświęcony tajemnicy Kościoła, zamykając w ten sposób i podsumowując pierwszą grupę, którą można w nich wyróżnić i określić jako „dogmatyczną", albowiem wprowadza ona do świadomości uczestnika formacji deuterokatechumenalnej podstawowe dla życia chrześcijańskiego relacje do poszczególnych osób Trójcy Przenajświętszej. Życie chrześcijańskie jest włączeniem w życie Trzech Osób Bożych. Uświadomienie tego jest fundamentalnym zadaniem inicjacji chrześcijańskiej.

- z drugiej zaś strony staraliśmy się zrozumieć, że ukazanie relacji i perspektyw trynitarnych życia chrześcijańskiego i egzystencjalne wprowadzenie do nich, co było celem formacyjnym pierwszych trzech kroków, musi jednak być uzupełnione wprowadzeniem do świadomości wierzącego innych ludzi - uczestników tego samego wezwania do wejścia w krąg życia trynitarnego, wchodzących tym samym we wzajemna relację do siebie. Wymiar pionowy (wertykalny) życia chrześcijańskiego musi być uzupełniony wymiarem poziomym (horyzontalnym). Oba te wymiary w swojej istotnej treści charakteryzuje biblijny termin grecki „koinonia" (łac. communio). Koinonia wertykalna i horyzontalna stanowią nierozdzielną całość, z tym, że druga jest pochodną pierwszej. Kościół więc, niesłychanie złożony i bogaty, poznaliśmy w materiałach formacyjnych czwartego kroku w trzech etapach i aspektach:

1. Ukazanie Kościoła w taki sposób, w jaki został on przedstawiony w pierwszym rozdziale Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium.

2. Ukazanie Kościoła w konkretnym znaku objawiającym jego istotne elementy - w znaku Kościoła lokalnego. Chodziło o zbliżenie tych elementów soborowej eklezjologii, które składają się na tzw. eklezjologię Ko" (wspólnoty podstawowej), o ile ona także jest w pewnym stopniu i pod pewnymi warunkami znakiem (sakramentem) Kościoła.

Tak bogate i - trzeba przyznać – niełatwe spotkanie było początkiem wielkiego spotkania we wspólnocie ludzi, która zebrawszy się wokół stołu Pańskiego tworzyła ten Kościół, o którym wcześniej mówiliśmy i poprzez Słowo Boże doświadczaliśmy. I tak zarówno w wymiarze duchowym: modlitwy i sakramentu, jak i wspólnotowym spotkaliśmy się z Bogiem żywym.

Później też był czas na spotkanie, ale już trochę inne. Po prostu odpoczywaliśmy ;) I jak zawsze spędzaliśmy go różnie: jedni na kawie i rozmowach, inni na oddawaniu się rywalizacji zespołowej przy stole do ping-ponga, czy bilarda, jeszcze inni na grze na instrumentach i śpiewie. Jedno jest pewne: w Efezie jest wtedy bardzo głośno i bardzo radośnie!

I oczywiście, jak to jest w życiu, jedno kończy się, by coś innego mogło się zacząć. A więc punkt o 15.00 spotkaliśmy się w Kaplicy, by adorować Jezusa konającego w Godzinie Miłosierdzia, a później wypraszać potrzebne łaski dla nas i naszego Ruchu modląc się Koronką do Bożego Miłosierdzia oraz rozważając Słowo Boże dane nam w Namiocie Spotkania. Po modlitwie przeszliśmy na kolejny popołudniowy panel, który składał się z dwóch części. Pierwsza-konferencja wspólnoty miała na celu omówienie struktury deuterokatechumentu. Na początku poznaliśmy definicję i cel deuterokatechumenatu oraz 6 podstawowych postaw, który ukształtowały się w tradycji deuterokatechumenalnej:

• życie Słowem Bożym,
• życie we wspólnocie,
• dawanie świadectwa,
• życie modlitwą,
• życie liturgią sakramentalną,
• życie ciągłym nawróceniem.

Następnie poznaliśmy i omówiliśmy całą formację podstawową – zarówno w ciągu roku, jak i podczas oaz wakacyjnych, próbując zgłębić cały proces wzrostu duchowego oraz poznać pomoce i schematy, które dzięki przedstawieniu przez naszą an. Martę ukazały nam w całości znaczenie charyzmatu Światło-Życie i przepiękny obraz całego przebiegu formacyjnego. To co nas zaskoczyło i niesamowicie zainspirowało, to fakt, że wszystko, każdy najmniejszy element do siebie pasuje. Nic nie jest przypadkowe! Jest piękne i na swoim miejscu! :)

Druga konferencja już była czasem na poznanie kolejnych metod aktywizujących, które mają stać się dla nas pomocą, by ubogacać spotkania w grupach, gdziekolwiek będziemy je prowadzić: na oazach i w parafiach. Lubimy ten czas. Poznajemy wtedy trzy rodzaje metod:

• metody aktywizujące – podstawowe,
• metody tworzenia małych grup,
• metody informacji zwrotnej.

Wszystkie te trzy grupy są bardzo ważne w procesie kształtowania właściwej pracy z młodym człowiekiem. I my tego nieustannie się uczymy.

Wieczór, jak zawsze należał do chwil relaksu podczas „Pogodnego wieczoru" i do modlitwy, która tym razem miała charakter modlitwy uwielbienia. Dziękując Bogu za dar Zmartwychwstania Jezusa i „bycia" w Kościele – w modlitwie spontanicznej i równoczesnej uwielbialiśmy Boga słowami płynącymi głęboko z serca i duszy.

Podczas rozważań skupialiśmy się na tajemnicy pustego grobu...

Podczas modlitwy spotykaliśmy się z Jezusem Zmartwychwstałym...

Podczas ciszy odpowiadaliśmy sobie na najważniejsze pytania naszego życia...

Tego wieczoru wszystko było pełne ŻYCIA i ŚWIĘTOŚCI.

ŚWIĘTOŚĆ NAS OTACZAŁA. BYŁ Z NAMI BÓG ŻYWY...

Niedziela rozpoczęła się modlitwą Jutrzni i śniadaniem, po którym od razu rozpoczęliśmy ostatni etap naszej formacji na IV sesji. Tym razem podczas konferencji metody, animatorka Marta przedstawiła nam i szczegółowo omówiła „Metody spotkań w grupie Ruchu Światło-Życie". I tak po kolei wyliczając nauczyliśmy się czym są:

• Dzielenie się życiem,
• Dzielenie się Słowem Bożym,
• Krótkie formuły wiary,
• Rozmowa ewangeliczna,
• Ewangeliczna rewizja życia,
• Krąg biblijny,
• Krąg liturgiczny,
• Bibliodrama,
• Metoda Västeras.

To było dopiero doświadczenie! Ileż tego jest! Ale jakże ciekawe i ważne są te metody. Każdy członek Ruchu Światło-Życie i Animator powinien znać je – jak mówi nasza Marta – „jak Amen w pacierzu" ;) My już się uczymy ;)

Sesję KOŚCIÓŁ zamknęła uroczysta Eucharystia podczas której ks. Paweł w wygłoszonym do nas słowie podsumował całą sesję i podkreślił, że w Kościele świętym nie ma osób, które nie mają w nim odpowiedzialności. Dodał, abyśmy zawsze pamiętali, że Chrystus łączy ludzi we wspólnotę Kościoła. I Kościół to nasz dom – w nim poznajemy, zgłębiamy i głosimy nasza WIARĘ.

A nam w uszach brzmią słowa pieśni:

„Kościół to nie tylko dom z kamieni i złota.
Kościół żywy i prawdziwy, to jest serc wspólnota.
Jedno serce, jedna dusza, to jest serc wspólnota".

I Wam życzymy: niech Kościół stanie się dla Was drogocenną perłą i prowadzi Was do odkrycia prawdziwej wspólnoty. Wspólnoty przepełnionej doświadczeniem Boga żywego i miłości bliźniego.

My już taką znaleźliśmy! :)

Szkoła Animatora I rocznika
wraz z naszym Księdzem Pawłem
i naszą Diakonią Formacyjną

Niezbędnym uzupełnieniem jest galeria zdjeć, którą znajdźcie (i polubcie:) klikając TUTAJ