W dniach 12-13 kwietnia 2013 roku w Rzeszowie w odbył się wiosenny Dzień Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych filii krakowskiej. Tematem, do którego przygotowywaliśmy się i który wspólnie pragnęliśmy podjąć była: Diakonia Ruchu Światło-Życie na rzecz parafii – wspólnoty wspólnot celem planu Ad Christum Redemptorem 2.

W DWDD wzięło udział 75 osób z archidiecezji przemyskiej i krakowskiej, z diecezji kieleckiej, tarnowskiej i rzeszowskiej oraz z prowincji krakowskiej Kapucynów. Wśród nas nie zabrakło moderatorów diecezjalnych, odpowiedzialnych za diakonie specjalistyczne w diecezjach oraz ich członków: młodzieży i dorosłych.

Kierując się słowami ks. Franciszka Blachnickiego z I KKO z 1976 roku: „Wszelka działalność grup oazowych musi mieć charakter diakonii na rzecz wspólnoty lokalnej”, słowami bł. Jana Pawła II z adhortacji apostolskiej Christifideles laici, 26: „Wszyscy powinniśmy odkryć poprzez wiarę, prawdziwe oblicze parafii, czyli samą tajemnicę Kościoła, który właśnie w niej istnieje i działa”, i wreszcie nauczania II Soboru Watykańskiego, gdzie w dekrecie o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 10 czytamy: „Parafia dostarcza naocznego przykładu apostolstwa wspólnotowego (…). Niech świeccy przyzwyczajają się działać w parafii w ścisłej jedności ze swoimi kapłanami, przedstawiać wspólnocie Kościoła problemy własne i świata (…), współpracować w miarę sił we wszystkich poczynaniach apostolskich i misyjnych swojej kościelnej rodziny” każdy z uczestników DWDD zachęcony nauczaniem Kościoła, a przede wszystkim zatroskany o dobro swojej wspólnoty  i czujący odpowiedzialność za parafię z chęcią podjął temat, który towarzyszył naszemu spotkaniu.

Rozpoczęliśmy w piątek wieczorem, kiedy po zawiązaniu wspólnoty, stanęliśmy przed Panem, by w modlitwie Nieszporami i podczas rozważania Słowa Bożego w Namiocie Spotkania, oddać Mu całą naszą posługę, naszą diakonię na rzecz parafii i zatroskanie oto, by każdy osobiście i prawdziwie spotkał w swoim życiu Chrystusa.
W rozważnie całego DWDD wprowadził nas Moderator filialny, ks. Paweł Płatek, który w wypowiedzianym słowie podkreślił znaczenie Diakonii, którą można realizować jedynie w jedności, która rozumiana jest, jako zjednoczenie z Bogiem i człowiekiem w komunii. Dodał również, że obchodzony w Kościele Rok Wiary, nas wszystkich zobowiązuje do nieustającej gorliwości w głoszeniu Słowa Bożego, co w naszym Ruchu szczególnie odnosi się do Planu ACR 2 i postawy ewangelizacji, która ma nam ciągle towarzyszyć. To jest nasze pierwsze zadanie, z którego wypływać będą wszystkie nasze diakonie. Ich owoce będą wtedy widoczne, gdy będziemy słuchać głosu Kościoła – od Ojca Świętego, po naszego księdza proboszcza. I to również powinno mieć przełożenie dla nas w Ruchu Światło-Życie, gdzie słuchamy głosu naszych Biskupów i Moderatora Generalnego, w ten sposób budując jedność między sobą, diakoniami, odpowiedzialnymi, aż po grupy formacyjne w naszych wspólnotach parafialnych.

Sobota rozpoczęła się wspólną modlitwą Jutrzni i wprowadziła nas w intensywny czas pracy nad tematem diakonii na rzecz odnowy parafii. Już pierwsze słowa podczas tego dnia pozwoliły nam mocno wgłębić się w temat DWDD, bowiem ks. Sławomir Sarek (moderator diecezji kieleckiej) uświadomił nam, że nasz Pan ma plan w stosunku do każdego z nas i fakt, że jesteśmy w oazie, formujemy się i służymy poprzez diakonie specjalistyczne, nie jest dziełem przypadku, ale konkretnym powołaniem, błogosławieństwem. Nasze myśli skierował również w stronę parafii, tam, gdzie na co dzień żyjemy, gdzie chodzimy do Kościoła, gdzie budujemy relację z Bogiem, a przez to i z drugim człowiekiem, gdzie przyjmujemy sakramenty – tam też powinniśmy się angażować, posługiwać, tam właśnie powinna być nasza wspólnota parafialna, w której będziemy dzielić się wzajemnie swoimi talentami i darami.

Wszystkie te słowa miały przedłużenie podczas spotkania z ks. Mariuszem Cymbałą, proboszczem w parafii Chmielnik (diecezja rzeszowska), który związany z Ruchem Światło-Życie, próbuje każdego dnia realizować wspólnotowy model parafii według wizji naszego założyciela, ks. Franciszka Blachnickiego. Podczas wspólnej dyskusji, ks. Mariusz zauważył kilka ważnych aspektów związanych z poruszanym przez nas tematem:

1. Parafia jest miejscem, z którego ludzie mają czerpać, odnawiać swoją wiarę, nie jest dziełem człowieka, ale cudem Bożym, wspólnotą, którą łączy krzyż Chrystusa, dlatego wspólnota oazowa ma przede wszystkim głosić Chrystusa, ma być jego żywym świadkiem, a nie wskazywać na siebie. Często bowiem bywa tak, że oazowicze siebie stawiają w centrum nie Chrystusa.
2. Ks. proboszcz zauważył również, że Ruch Światło-Życie ma wspaniałą wizję parafii, którą realizować mogę wszystkie grupy wiekowe i stanowe w Kościele. Nie możemy jednak zapominać o fakcie, że u początków tworzenia się ruchu oazowego miał on szersze „pole rażenia”, gdyż był pierwszym ruchem realizującym posoborową wizję parafii. Tym samym ks. Proboszcz zaznaczył, iż musimy jednak mieć świadomość, że w dzisiejszych czasach to nie jest wyłączność Ruchu Światło-Życie. Obecnie jest wiele różnorodnych wspólnot w Kościele i każda z nich realizuje te założenia.
3. Ks. Mariusz naszą uwagę zwrócił również, że abyśmy mogli właściwie i z większym oddziaływaniem realizować plan ACR 2, potrzeba nam ciągłej metanoi, przemiany, która pozwoli naszym wspólnotom otwierać się na innych (niestety czasem mamy z tym problem, nasze wspólnoty są zamknięte na siebie, nie zawsze angażują się w inicjatywy parafialne) przez co ich świadectwo jest słabe, niewiarygodne – a ludzie, którzy do nas przychodzą, czy współpracują z nami potrzebują autentycznego życia Ewangelią.
4. W swojej konferencji ks. Mariusz podkreślił również znaczenie świadectwa. Ono bowiem przyciąga, animuje, ożywia innych, a nawet całe wspólnoty.
5. Podczas dzielenie się swoją posługą ks. Mariusz zaakcentował również fakt formacji oazowej, która przez nas konkretnie przeżywana, dochowująca wierności charyzmatowi, nawet w rzeczach małych, z czasem może jednych przekonać do oazy, a drugich nawet zachęcić do podjęcia takiej formy bycia i posługi w Kościele.
6. Ostatnią, a bardzo ważną sprawą, którą ks. Mariusz kładł nam na serce była sprawa jedności. Na wszystkich szczeblach – od odpowiedzialnych, aż po wspólnoty parafialne, gdzie realizować będziemy charyzmat służby, diakonii - musi być jedność (choć nie zawsze to jest łatwe i czasem od człowieka wymaga). Jednak tylko taka postawa będzie pogłębiać naszą relację z Panem, umacniając wiarę każdego z nas -  w ten sposób odkryjemy Kościół Żywy.

Po tym bogatym wystąpieniu przyszedł czas na spotkania w grupach diakonijnych. Tym razem pochylaliśmy się nad tematami dotyczącymi:

1. Naszej tożsamości (na ile znamy Ruch Światło-Życie? Jego charyzmat, historię, program formacyjny i metody? Na ile utożsamiam się z Ruchem? Na ile dbam o swoją formację i formację mojej grupy wzrostu w parafii?).
2. Planu Ad Christum Redemptorem 2 (co podjęliśmy w naszych środowiskach na rzecz programu ACR 2? Jakie konkretne miejsce widzimy dla siebie i swojej diakonii w realizacji tego programu? Jakie widzimy odniesienia do parafii?).
3. Zadań i wyzwań dla Ruchu (jakie jeszcze ponadto widzimy zadania, czy wyzwania dla Ruchu w parafii?).
4. Projektu dokumentu o parafii (przedstawienie wniosków i propozycji, które zaprezentowane będą podczas VI Kongregacji Diakonii w Warszawie)

Czas ten okazał się bardzo owocny. Każda diakonia zwróciła uwagę na znaczenie charyzmatu i roli ORD, która pomaga uporządkować , scala i całościowo ukazuje Ruch Światło-Życie. Podkreślono chęć uzupełnienia formacji (jeśli osoby są w trakcie formacji podstawowej) oraz każda z diakonii podzieliła się doświadczeniem ewangelizacji, posługi i odpowiedzialności za swoje wspólnoty parafialne, jednocześnie przedstawiając pomysły, czy możliwości pełniejszego zaangażowania oazy w życie wspólnoty lokalnej.

Wszystkie te treści troski, problemy, czy zadania, jakie przed nami stoją oddaliśmy Bogu podczas Eucharystii, której przewodniczył ks. Jerzy Buczek, kanclerz kurii rzeszowskiej, delegat księdza Biskupa. Jednocząc się z nami na modlitwie wskazał na miejsce spotkania, byłe seminarium duchowne, które mamy odczytywać, jako wezwanie do głoszenia Ewangelii. Pierwsi byli tu klerycy, teraz obecnie już księża posługujący w parafiach, teraz przybyliśmy my – ludzie świeccy, co zobowiązuje do pracy na rzecz Kościoła i odpowiedzialności za Kościół Powszechny. Tę wypowiedź przedłużył w swoim słowie ks. Mariusz Susek (moderator archidiecezji krakowskiej) wskazując na znaczenie diakonii – służby we wspólnocie wspólnot. Będzie ona w pełni realizowana, gdy staniemy na modlitwie przed Panem, gdy wsłuchamy się w Jego słowo, odnajdziemy drogę, którą nam przygotował i gdy będziemy realizować Jego wolę – taka postawa doprowadzi nas do działania, troski o innych, zaangażowanie w nasze wspólnoty lokalne, w których są różni ludzie – Ci najbardziej potrzebujący i Ci, którzy w konkretnej sytuacji mogą nas wspierać, angażować się, świadczyć. W ten sposób przyczynimy się do budowania żywych, autentycznych wspólnot i w świadomości „my” będziemy pracować w imię Chrystusa dla budowania Jego świętego Kościoła. On bowiem będzie trwał. I w Nim każdy znajdzie tę rzeczywistość, której nie można stworzyć samemu – rzeczywistość Królestwo Bożego. Rzeczywistość krzyża i zbawienia.

Popołudnie przeznaczone było już na „Godzinę Odpowiedzialności”, która składała się z dwóch części: podczas pierwszej podsumowaliśmy spotkania w grupach, dzieląc się wnioskami i spostrzeżeniami, w drugiej zaś był czas na „dzielenie się życiem” i bieżącymi informacjami z diecezji.

Dzień Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych zakończyły uroczyste Nieszpory podczas, których ks. Marek Kotwa (moderator diecezji rzeszowskiej) podsumował całe spotkanie, poruszone tematy i po raz kolejny wskazał na konieczność tworzenia i angażowania się w diakonie, które będą mocno realizowały wspólnotowy model parafii i mocno wejdą we wspólnoty lokalne. To powołanie, do którego wezwał nas Pan. On nas wybrał i On nas do tego przygotował. Trzeba tylko, byśmy odważnie o tym świadczyli.

Przed nami realizacja naszego powołania!
Przed nami diakonia!
Z radością więc pragniemy „czynić uczniów ze wszystkich narodów” w „Kościele – naszym domu”!
Bo Ruch wychodzi z parafii i do parafii wraca :)

Amen!

Tekst: Marta Wideł (Sekretarka filii krakowskiej)

Zdjęcia: Zbigniew Wawrzyński (DKS archidiecezji przemyskiej)