12 października 2014 roku... Niedziela... Ta niedziela należała do rodzin, do rodzin całej naszej diecezji. Już po raz szósty w diecezji tarnowskiej odbył się Marsz dla Życia i Rodziny.

Tym razem maszerowaliśmy ulicami Dębicy, a nasz pochód rozpoczął się w kościele pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego uroczystą Eucharystią. W tym dniu świętowaliśmy kolejny już Dzień Papieski. Święty Jan Paweł II szedł z nami... Wielki Orędownik cywilizacji życia i Obrońca każdego człowieka. I z takim Świętym w radosnej atmosferze kilka tysięcy osób, manifestowało swoje przywiązanie do tradycyjnych wartości.

Dla naszej rodziny to był szósty marsz... Zawsze uczestniczymy w nim z młodszymi dziećmi. Tak było również i tym razem. Nie wyobrażam sobie października bez tego marszu... Bez wspólnego wyjazdu z gronem znajomych... Bez wspólnej modlitwy, ale i też zabawy, radości, wspólnoty. Na pewno można było spędzić ten czas inaczej. Ale dla nas jako małżonków, rodziców kilkorga dzieci, niezwykle cennym jest bycie ze wspólnotą ludzi myślących o człowieku, o dziecku, jako o najcenniejszym darze. Czy istnieje dziś w ogóle potrzeba wychodzenia na ulice? Głośnego krzyczenia w obronie małżeństwa i rodziny? Absolutnie tak! Niemal z każdej strony wyłania się smutny obraz rodziny jako przeżytku, formy związku już lekko przestarzałego, niespełniającego najnowszych norm i kryteriów różnorodności. To smutny obraz. Ale czy tak jest naprawdę? Czy my, którzy tworzymy takie rodziny, znajdujemy się w jakiejś mniejszości? Czy naprawdę nic już od nas nie zależy? Każdy, kto był tego dnia w Dębicy, mógł się przekonać, że wcale tak nie jest.

Tego dnia zgromadziła nas na trasie Marszu chęć pokazania się! My jesteśmy! Walczymy! Każda z tych rodzin walczy... Każdego dnia... O normalność... Chcemy dalej tworzyć ogniska domowe dla naszych dzieci i chyba najbardziej potrzebujemy tego, żeby nam nikt nie przeszkadzał. Chcemy móc wychowywać dzieci w szacunku dla każdego człowieka, w szacunku dla każdej istoty ludzkiej... Także tej, która jest jeszcze w łonie swojej mamy. I właśnie o takiej walce o tych bezbronnych opowiedziała nam po Mszy Świętej Mary Wagner – obrończyni życia z Kanady. Ta młoda kobieta ratuje maluchy skazane na śmierć w klinikach aborcyjnych. Była wielokrotnie więziona w swoim kraju za łamanie prawa do zabijania dzieci. Do Polski przyleciała na dwa tygodnie, zaraz po opuszczeniu więzienia, w którym odsiadywała wyrok niemal dwóch lat pozbawienia wolności. Ma zakaz zbliżania się do klinik na odległość nie mniejszą niż 100 metrów... Czy te przeżycia i niesprawiedliwe traktowanie ostudziło w niej zapał? Nie! Mary dalej głosi po całym świecie, że dziecko to człowiek... Tylko trochę mniejszy!!!:-)

Na koniec muszę napisać o czymś, co najbardziej cieszy... Marsze w naszej diecezji organizują świeccy... Ale we współpracy ze swoimi duszpasterzami. Marsz rozpoczyna wspólna Eucharystia pod przewodnictwem księdza biskupa. Już drugi raz biskup Andrzej poprowadził marsz... Nie tylko wygłosił słowo Boże... On z nami był... Szedł... To bardzo ważne dla nas świeckich. Dlaczego? Bo mamy Pasterza, który jest z rodzinami... z małżeństwami... z dziećmi... Nie jesteśmy sami... I Panu Bogu dziękujemy za tych kapłanów, którzy przy nas, rodzinach stoją... wspierają... Po prostu są.

A organizatorom gratulujemy wspaniałej atmosfery, organizacji i pomysłowości! Było wspaniale bawić się w Dębicy! Czuliśmy się jak w domu, wśród swoich i za to Wam dziękujemy. No i już myślimy o kolejnym Marszu... Tym razem w Brzesku.

Sabina i Adam Trojanowie z Faustynką i Joachimem