Błąd krytyczny rozszerzenia [sigplus]: Dla folderu galerii obrazów Rejony/Nowy_Sacz/2018/z-zycia2/galeria oczekiwana jest względna ścieżka do folderu startowego określonego w konfiguracji rozszerzenia w zapleczu systemu Joomla!.

08.11 (czwartek godz.19) Domowy Kościół animował adorację Najświętszego Sakramentu. Podczas tej godziny za przykładem św. Faustyny dziękowaliśmy Panu Bogu za Jego Miłosierdzie, zastanawialiśmy się: czy miłosierdzie jest w naszych myślach, słowach i czynach? Rozważaliśmy obietnicę : „błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią”, ale czy ta obietnica nie jest rówież dla nas przestrogą?
Jeżeli we mnie nie ma miłosierdzia to również ja go nie dostąpię!

Prosiliśmy o miłosierne oczy, aby dostrzegały potrzeby innych. Gdy będziemy już na tyle wrażliwi, że dostrzeżemy ludzi w potrzebie wokół nas to nie pozostaniemy tylko na etapie współczucia i oprócz współczucia zrobimy coś konkretnego dla potrzebujących.
Prosiliśmy o miłosierne serce i miłosierne dłonie

W listopadzie  Domowy Kościół na comiesięcznych spotkaniach w kręgach, rozważał kolejny drogowskaz  na drodze do szczęścia swoich małżeństw, rodzin: „świętość to reagowanie z pokorną łagodnością”. Słowa te brzmią szczególnie aktualnie na początku XXI wieku. W czasach kiedy w naszych słowach, naszych reakcjach aż „zionie nienawiścią”, chęcią dołożenia naszym adwersarzom, kiedy wręcz cieszy nas pogrążanie naszych przeciwników. Cieszy nas kiedy ktoś kogo szanujemy dokłada publicznie naszemu przeciwnikowi,…, ale do czego to prowadzi? Czy do współpracy, pojednania, wspólnoty? Czy też wzmaga nienawiść i wrogość. Zauważyliśmy, że postawa taka jest obecna również w naszych małżeństwach i rodzinach, kiedy nasze emocjonalne reakcje nie mają nic wspólnego z pokorną łagodnością. Znamy to z własnego doświadczenia kiedy mąż (żona) wznosi się ponad żonę (męża) dla pokazania kto tu ma rację, kto jest ważniejszy. Owocem łagodności jest pokój, miłość, wzajemny szacunek . Uczyliśmy się za św. Teresą z Lisieux „miłość doskonała polega na tym , by znosić wady innych, by nie dziwić się wcale ich słabościom”, a zatem szukając drogi do szczęścia mojej żony (męża) naszych dzieci, czy nie lepiej jest „reagować z pokorną łagodnością”?

Od 09.11- 11.11 w Starym Sączu odbyły się rekolekcje Wspólnoty Domowego Kościoła organizowane przez Parę Diecezjalną Jurka i Anie Talar, a prowadzone przez o. Bogdana Długosza moderatora naszej wspólnoty. Te trzy dniowe rekolekcje  dotyczyły „Namiotu Spotkania” czyli naszej modlitwy, naszego osobistego spotkania z Panem Bogiem. O. Bogdan na samym wstępie zwrócił się do nas z pytaniami: czy jesteśmy na drodze do Pana Boga, czy też na drodze od Pana Boga? Jaki mamy w sercu obraz Boga? Czy chcemy Go widzieć takim jakim On jest, czy takim jaki my chcemy żeby był ? Namiot spotkania mówił o. Bogdan to czas naszej przedłużonej modlitwy, to czas kiedy w oddaleniu, poza zgiełkiem dnia codziennego z pewnej perspektywy z dystansu  patrzymy na nas, nasze życie, naszą relację z Panem Bogiem. Namiot spotkania  to czas spotkania z Osobą, nie z odległym Bogiem gdzieś w niebie , ale Osobą bardzo nam bliską. Zadawaliśmy sobie pytanie, czy w naszych modlitwach potrafimy prosić o to czego chce dla nas Bóg, czy o to czego sami chcemy? Czy rzeczywiście chcemy odczytywać wolę Boga, czy chcemy narzucić swoją wolę Bogu? Czy chcemy wreszcie  pełnić wolę Boga?  Prowadzący zwrócił uwagę, że modlitwa jest dziełem Boga , że Pan Bóg jest źródłem chcenia, działania. Modlitwa to też oczywiście pewien trud i wysiłek z naszej strony, aby otworzyć się na działanie Boga, aby spojrzeć na siebie od strony Pana Boga. Dalej prowadzący zwrócił uwagę na rozproszenia występujące na modlitwie, na metody radzenia sobie z nimi. Uczył wdzięczności Panu Bogu z tego co mamy, proponował cieszyć się każdą chwilą spędzoną na modlitwie, bo jak mówił czas spędzony na modlitwie zawsze jest owocny. Mówił o wdzięczności na poziomie emocjonalnym i racjonalnym. Uczył jak przekraczać granicę nie odczuwania Pana Boga. Szczególnym przeżyciem podczas rekolekcji  była adoracja Najświętszego Sakramentu, kiedy małżeństwa wraz z dziećmi mogły być tak blisko, że z łatwością mogły dotknąć Jego szaty, tak jak to zrobiła  cierpiąca na krwotok kobieta z Ewangelii , aby prosić o uzdrowienie. Rekolekcje nasze kończyły się 11.11, a zatem w setną rocznicę  odzyskania niepodległości. Fakt ten uczciliśmy odśpiewaniem hymnu państwowego na ołtarzu papieskim. W tym miejscu śpiewaliśmy również pieśni patriotyczne i modliliśmy się za naszą ojczyznę. 

{gallery}Rejony/Nowy_Sacz/2018/z-zycia2/galeria/{/gallery}