„Ostateczna tajemnica miłości i tajemnica żywego Kościoła polega na tym, że Kościół żywy jest Kościołem życiodajnym (…) To życie daje Kościół najpierw jak gdyby sam sobie, swoim własnym dzieciom, swoim członkom, ale daje je także tym, którzy są na zewnątrz, którzy są jeszcze poza widzialnym Kościołem”.

Te słowa ks. Franciszka Blachnickiego towarzyszyły wszystkim uczestnikom IV sesji Szkoły Animatora pod hasłem „Kościół”, a którą przeżywaliśmy w Ciężkowicach w dniach: 26-28.04.2013.
Spotkanie, jak zawsze autentyczne – pełne wiary, radości ze spotkania z Panem, pozostawienia na chwilę codzienności z jej troskami, a skierowanie się na największe Dobro – Chrystusa, szczególnie w Eucharystii, modlitwy, śpiew, Słowo Boże, charyzmat oazy i formacja, rozmowy z przyjaciółmi, cisza. To wszystko towarzyszyło nam i tym razem – bo Kościół jest wspólnotą bogatą, pełna darów i charyzmatów, w którym każdy może odnaleźć miejsce dla siebie. Wystarczy, że usłyszy wezwanie Pana:)

Właśnie w takiej atmosferze rozpoczęliśmy piątkowy wieczór – zawiązaniem wspólnoty, modlitwą o dary Boże, o potrzebne nam łaski, wzajemnym uściskiem i słowami „Dobrze, że jesteś”!:) I z tą radością później, w Eucharystii obejmowaliśmy modlitwą cały Kościół – nasz dom. Już w pierwszych słowach skierowanych do nas Moderator Diecezjalny, ks. Paweł, uświadomił nam, że Kościół nie jest jednostronnym przekazem łask Bożych, ale że Kościół jest miejscem ciągłego dialogu między Bogiem, a człowiekiem, jest miejscem, gdzie spotykają się dwie miłości: Miłość Boga i miłość człowieka – który w Duchu Świętym tę miłość Bożą potrafi przyjąć i na nią odpowiedzieć.

Każdy z nas już prywatnie na zakończenie dnia starał sobie właśnie na to pytanie odpowiedzieć: czy ja potrafię przyjąć miłość Bożą i na nią odpowiedzieć? Czy jestem świadomy wielkości tego daru, z jakim przychodzi do mnie sam Bóg?

W sobotę obudziło nas słońce, które pukając do okien pokoi, jakby nas napominało, że pora spotkać się z Panem. Radośni, pełni zapału rozpoczęliśmy poranną modlitwę, powierzając cały dzień pracy Niepokalanej Matce Kościoła.

Nasz przedpołudniowy panel tym razem wyglądał troszkę inaczej: w pierwszej kolejności ks. Paweł przedstawił nam referat dotyczący charyzmatu Światło-Życie w służbie odnowy Kościoła lokalnego, podczas którego zwrócił naszą uwagę na „charyzmat spotkania” i „charyzmat diakonii”, pokazując, jak ważne znaczenie ma głębsza świadomość charyzmatu i odwaga, czy umiejętność dawania o nim świadectwa – od naszych małych wspólnot, po cały Kościół. Abyśmy potrafili zrozumieć istotę charyzmatu Ruchu przedstawił nam źródła jego inspiracji: charyzmat podstawowy wyrażony w symbolu fos-zoe, II Sobór Watykański (jego program odnowy Kościoła), idea chrystocentrycznej diakonii oraz ideę maryjną. To wszystko wpisał właśnie w metodę rekolekcyjną, by wskazać nam później całościowo, że z tego charyzmatu spotkania i metody, rodzi się potrzeba zaangażowania – czyli charyzmat diakonii, służby. Później po chwili przerwy przepracowaliśmy metody aktywizujące i w grupach za pomocą nowych sposobów przygotowaliśmy konspekty spotkań – dla nas te spotkania są zawsze inspiracją – dzięki nim, w pracy z Dziećmi Bożymi, czy w przygotowaniu do oaz wakacyjnych mam wiele nowych pomysłów?
Punktem centralnym dnia była Eucharystia. Wszyscy zgromadzeni wokół ołtarza czerpaliśmy ze Stołu Słowa i Stołu Eucharystycznego. Podczas wygłoszonej homilii ks. Paweł pokazał nam, jaką wspaniałą tajemnicą jest Kościół, w którym wszyscy jesteśmy dawcami życia. Nie ma bowiem zmarnowanego trudu, nie ma nie zauważonego cierpienia, nie ma ofiary, która nie byłaby przyjęta, czy nie ma owoców z podjętego trudu ewangelizowania. Bóg zawsze widzi naszą wiarę i chce budzić nas do jeszcze większej nadziei i miłości wobec Niego, siebie nawzajem i całego Kościoła powszechnego. Każda Masza Święta jest czasem darów i łask – osobistego spotkania się z żywym Panem w komunii.

Po obiedzie i przerwie na relaks wróciliśmy z nowym zapałem do pracy. Panel popołudniowy był czasem realizacji „charyzmatu spotkania”. Zaczął się od Nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, a następnie prezentacji Diakonii Miłosierdzia naszego Ruchu, którą przeprowadził ks. Andrzej Basiaga (moderator diakonii). Mogliśmy w ten sposób bliżej poznać zasady funkcjonowania tej diakonii, jej założenia, formację, członków. Mieliśmy czas na zadawanie pytań, wysłuchanie świadectwa ze służby miłosierdzia, poznaliśmy prawdziwe znaczenie tego słowa – wiemy teraz czym tak naprawdę diakonia jest i komu służy. Być może niektórzy z nas po zakończeniu formacji podstawowej dołączą do tego grona:)

Ale póki co, przeszliśmy na spotkanie w małej grupie formacyjnej, by rozważać temat: „Misterium i Sakrament Kościoła”. Niech wymownym podsumowanie pracy będzie wyznanie wiary jednej z uczestniczek spotkania:

Wierzę, że jestem Kościołem, bo jestem umiłowanym dzieckiem Bożym, powołanym do świętości, obdarzonym łaską i pokojem, wypełniającym swoje powołanie, wybranym przez Boga do niesienia świadectwa i trwania we wspólnocie, wzbogaconym w wiedzę i słowo, ufającym Dobremu Ojcu i oczekującym spotkania z Nim w niebie.

Po kolacji pryzsyed czas na pogodny wieczór, który spędziliśmy z historią i charyzmatem Ruchu Światło-Życie, dyskutując na temat jednej z naszych lektur „Godzin Taboru”. W przepięknej scenerii ciężkowickiej przyrody, przy zachodzie słońca, wspólnie z ks. Pawłem rozmawialiśmy na tematy oazowe.
Dzień pełen emocji i wrażeń zako0ńczyliśmy celebracją Słowa Bożego: „Kościół – pielgrzymujący lud Boży”.
Nastała noc:)

Niedzielę rozpoczęliśmy w kaplicy na modlitwie osobistej i wspólnie przeżytej uroczyście Jutrzni. Ten dzień dopełniły treści związane z omówienia materiałów do ewangelizacji i trzech stopni ONŻ – wakacji i pracy rocznej oraz dzielenia się życiem – chwili na wspólną refleksję, przypomnieniu najważniejszych treści i przygotowaniu posług liturgicznych.

Nasz czas Szkoły Animatora zakończyliśmy Eucharystią, którą celebrowaliśmy wspólnie z Przewodniczkami Dziewczęcej Służby Maryjnej – i choć różny jest nasz charyzmat, to oba służą Kościołowi i otwierają się na siebie – w ten sposób jesteśmy jedno przed Panem. I z tą jednością w sercach zostaliśmy rozesłani do swoich domów, miejsc codziennej pracy, obowiązków i odpoczynku w gronie bliskich, by tam być źródłem życia.

Uczestnicy IV SA wraz z animatorami