Są takie daty, które pozostawiają ślad w duszy. Są takie wydarzenia, które zmieniają życia. Są tacy ludzie, którzy z odwagą ryzykują – by wiele otrzymać. By spotkać JEZUSA.

Pisząc powyższe słowa jestem tego pewna – takim czasem i wydarzeniem już po raz kolejny stał się „Oazowy Raban do kwadratu" Ruchu Światło-Życie diecezji tarnowskiej. I jestem pewna jeszcze jednego – ludzie, którzy odważyli się „wejść w to na całego", to ludzie, którzy nie boją się zmienić (może swoich przyzwyczajeń, może dotychczasowego życia), by zyskać (może pokłady dobra, których dotąd nie znali, może nowe życie). Nie boją się szukać (prawdy), by odnaleźć JEZUSA.

Bo właśnie do Niego sprowadzało się wszystko podczas ostatniej Oazy Modlitwy dla gimnazjum i starszych, która odbyła się w dniach 06-08.03.2015 r. w Domu Rekolekcyjnym w Ciężkowicach.

Poświęćcie trochę czasu i przeczytajcie.

Zobaczcie to, co widzieliśmy my – księża i animatorzy Ruchu Światło-Życie.

Jest piątek wieczór. Dziś wszystkie drogi prowadzą do Domu Rekolekcyjnego w Ciężkowicach, gdzie zjeżdżają się młodzi ludzie z całej diecezji.

Jedni na swoją formację oazową – na Szkołę Animatora, którą prowadzi Moderator Diecezjalny Ruchu Światło-Życie ks. Paweł Płatek. Drudzy – o czym właśnie jest mowa – na swoje weekendowe rekolekcje „Oazowy Raban do kwadratu", którego opiekunem tym razem jest Moderator Rejonu Nowy Sącz ks. Andrzej Kmiecik. Towarzyszy mu, jak zawsze zespół animatorów. To ludzie Boga. Pełni poświęcania i zaangażowania na rzecz innych. Nie sposób ich nie zauważyć. Jak zawsze pełne gotowości, zapału i radości, którą obdzieliłyby cały świat: Eliza Bolon, Beata Gamracy i Andżelika Bojarska. Do kompletu ludzie, którym zawsze „w duszy gra", a swoją łagodnością i optymizmem zarażają każdego kogo spotkają na swojej drodze: Natalka Data i Tomasz Milówka.

I oczywiście młodzi – z różnych stron – z miast i wsi; z różnymi oczekiwaniami – doświadczenia wspólnoty, spotkania Boga na modlitwie i w sakramentach: spowiedzi i Eucharystii, przeżycia rekolekcji, które zmienią „coś" w ich życiu, odkrycia swojego miejsca we wspólnocie.

Wszystko zaczyna się zawiązaniem wspólnoty i meldunkiem oazowym. Tym razem trochę inaczej niż zawsze. Młodzi przedstawiają się – jak mają na imię, skąd przyjechali, do jakiej parafii należą, który raz na „Rabanie". To ważne, by się zobaczyć i poznać – już w tym momencie przestać być dla siebie „obcym". Zaraz po tym an. Beata kieruje pytanie do każdego z uczestników: „Przyjechałam/Przyjechałem tu żeby...". Młodzi mają za zadanie dokończyć wypowiedź na małych kartkach, anonimowo – chodzi tylko, by każdy stanął w prawdzie, zastanowił się chwilę nad intencjami, jaki mu towarzyszą podczas OM-u. I wreszcie konfrontacja – krótki film ewangelizacyjny dotykający tematu przeżywania wiary, relacji z Bogiem, mojego „tak" dla Kościoła i odpowiedzi na Boże powołanie. Spotkanie kończy się wymownymi słowami animatorki: „Jesteś tu właśnie po to, by zachwycić się wiarą i Jezusem. By Go prawdziwie odkryć i spotkać. Nie zmarnuj tej szansy".

Nikt z młodych nie ma zamiaru jej zmarnować.

Punkt centralny piątkowego wieczoru, to Eucharystia poprzedzona przygotowaniem liturgii i szkołą śpiewu. Wszystko podzielone - zarówno uczestnicy Szkoły Animatora, jak i „Rabanu" podejmują posługi, by spotkanie z Jezusem było doświadczeniem najpiękniejszym. Podczas Mszy słowo Boże kieruje do wszystkich zebranych Moderator Diecezjalny ks. Paweł. Dotyka tematu wiary i Kościoła. Pokazuje jego pełny obraz. Zachęca do zastanowienia się nad osobistą postawą każdego z nas, nad zaangażowaniem i odpowiedzią na Bożą miłość, z którą Bóg do nas przychodzi. Te wszystkie treści towarzyszą młodym w ostatnim punkcie dnia – różańcu z dopowiedzeniami. Uczestnicy poświęcają swój czas modlitwie, w której polecają własne intencje i intencje małej wspólnoty, do której należą, wspólnie z animatorem rozważają przeżyte treści dnia.

Piątek wprowadza w pewien rytm, daje szansę na wyciszenie, pozostawienie za sobą tego, co rozprasza. Daje możliwość pełnego zaangażowania się w rekolekcje. Tak już jest. Dlatego i tu, podczas „Rabanu", po ostatnich szeptach modlitw robi się cisza...

Sobota. Przed wszystkimi centralny dzień Oazy Modlitwy. Młodzi wraz z całą diakonią zaczynają go w kaplicy. Jest czas na ciszę, na śpiew, na modlitwę spontaniczną, na pacierz. Przemodlony poranek dodaje sił i chęci do dalszej formacji. Można zaczynać!

Pierwszym punktem na drodze wzrostu duchowego jest konferencja ks. Andrzeja Kmiecika. Poruszona ona temat Wielkiego Postu i jego roli w życiu człowieka wierzącego. Temat dotyka kilku aspektów: błędnego rozumienia postu i pokuty, roli, jaką pełni szczere nawrócenie, istoty przeżywania czasu w duchu pokory i radości, aż po całościowy obraz źródła chrześcijańskiej tożsamości i wymiaru paschalnego, w którym każdy z ludzi ma swój udział. Ta część bezpośrednio łączy się z pracą indywidualną. Młodzi mają za zadanie po wysłuchaniu konferencji napisać na kolorowych kartkach „małe postanowienia wielkopostne", które w niedziele zostaną złożone w darach, jako owoc Oazy Modlitwy.

Po raz kolejny trzeba stanąć w prawdzie o sobie. I choć nie zawsze jest to łatwe – koszyk postanowień po kilku chwilach jest wypełniony po brzegi.
Przed całą wspólnotą kolejny punkt programu – spotkanie w grupie. Pierwsze z nich dotyczy tematu Wielkiego Postu jako okazji do nawrócenia. Dalej więc młodzi mierzą się z sensem i znaczeniem wiary i pokuty – tym razem w świetle Słowa Bożego.

Najpełniej jednak uczestnicy mają możliwość doświadczyć Pana Jezusa i Jego nauki podczas Eucharystii. Po raz kolejny spotykają się na modlitwie wraz ze Szkołą Animatora, by wsłuchać się w Słowo Boże i naukę ks. Pawła. W każdym mocno zostają słowa Moderatora skierowane do wspólnoty: „Kościół jest wspaniałą tajemnicą, w którym wszyscy jesteśmy dawcami życia. Nie ma bowiem zmarnowanego trudu, nie ma nie zauważonego cierpienia, nie ma ofiary, która nie byłaby przyjęta, czy nie ma trudu ewangelizowania bez owoców. Bóg zawsze widzi naszą wiarę". Niesamowite. Jak często zapominamy, że Bóg zawsze widzi – naszą wiarę i trud, nasze staranie i odwagę, naszą modlitwę i posługę, nasze realizowanie siebie w dawaniu siebie Chrystusowi i braciom.
W połowie dnia pora na odpoczynek. Trzeba nabrać sił do dalszej drogi. Bo jeszcze tu, na „Rabanie do kwadratu" ona się nie kończy, jeszcze wiele przed młodymi. Później zresztą też się nie kończy – każdy zabierze „coś z tego czasu, coś swojego" do domów i wspólnot, do swoich parafii.

Ale teraz czas na odpoczynek: radosne rozmowy, spacery, śpiew, drzemkę. Każdy spędza go „po swojemu". W końcu czas wolny, to czas wolny – młodzież najlepiej wie, jak go wykorzystać, by później z nowym zapałem realizować kolejne punkty dnia :)

Punktualnie o 15.00 wszyscy znów są w kaplicy. Tym razem czas na zanurzenie się w Godzinę Miłosierdzia Bożego. Pierwsze następuje rozważanie Męki Pańskiej, później wyśpiewana Koronka do Miłosierdzia Bożego. Młodzi i ich starsi koledzy z SA modlą się w intencji zbliżających się Światowych Dni Młodzieży w Krakowie w 2016 r. oraz w intencjach Ruchu Światło-Życie diecezji tarnowskiej. Po modlitwie każdy wraca do swoich zajęć.

Dla „Oazowego Rabanu do kwadratu" przyszedł czas na punkt programu, który nosi nazwę „Coś dla ciała" – tym razem też będzie inaczej. Animatorka Beata rozpoczyna spotkanie od podzielenia uczestników na grupy. Każda z nich ma to samo zadanie – trzeba za pomocą jednej z metod: krótkiego opisu lub rysunku odpowiedzieć na pytanie: „Co dla Ciebie jest największym z cudów?". Rozpoczyna się „burza mózgów" – propozycji mnóstwo. Wszystkie wspaniałe, głębokie, z całą pewnością „nie byle jakie". Prezentacje też przygotowane solidnie, wypowiedzi konkretne, stanowcze. Widać w wystąpieniach grup, że młodzi są przekonani do swoich racji. Pora wiec zaprosić wszystkich do oglądnięcia filmu – tytuł zaskakuje: „Największy z cudów". I jest pewność – tłumaczą animatorki Beata i Andżelika: tak, największym z cudów, którego doświadcza każdy człowiek to sakrament Eucharystii, w którym Jezus cały się oddaje człowiekowi i przez który człowiek każdego dnia uczestniczy w bezkrwawej ofierze Chrystusa. Pojawia się również zobowiązanie – postarać się świadomie uczestniczyć w Mszy świętej i uwrażliwiać innych na przeżywanie sakramentu Eucharystii.

Skoro tak, to i jej przygotowanie musi być właściwie – służy temu szkoła śpiewu i szkoła liturgii.
Zbliża się koniec dnia. Nie może więc zabraknąć punktu bardzo wspólnotowego „Pogodnego wieczoru". Animatorzy prowadzący: Natalia i Tomek przygotowali zabawy i wspólny śpiew. Nikt się nie nudzi. Nikt nie chce kończyć. Jest dużo radości. Jest i niespodzianka. „Oazowy Raban do kwadratu" również nie zapomniał o Moderatorze Diecezjalnym i jego urodzinach. Zaproszony zjawia się na auli, gdzie już wszyscy czekają z małym podarunkiem i serdecznymi życzeniami. Jest czas na śpiew, jest czas na przekazanie dobrych słów, wreszcie jest czas na uściski! Niezwykła atmosfera życzliwości. Ksiądz Paweł jest zaskoczony i widać, że wzruszony – uściski zrobiły swoje;)

Pora zakończyć dzień – młodzi kończą go tak, jak zaczynali: w kaplicy. Przeżywają wspólnie Drogę Krzyżową Pana Jezusa. Jest niezwykła. Przed rozpoczęciem modlitwy an. Marta Wideł prosi każdego, by zastanowił się, przy której stacji szczególnie chce towarzyszyć Panu Jezusowi. Świadomy wybór młodych kieruje ich kroki ku krzyżowi – przy wybranej stacji uczestnicy podchodzą do krzyża. Mają okazję dotknąć go, objąć, pochylić się nad nim. Towarzyszą Jezusowi w dźwiganiu ludzkich grzechów. Stacja po stacji... Aż do złożenia w grobie.

Modlitwie towarzyszą rozważania papieża Benedykta XVI. Z nauką Kościoła przeplatają się modlitwy, śpiew, cisza.

Najlepszym podsumowaniem staje się ta cisza. Nią należy zakończyć...

Niedziela. Oazę Modlitwy budzi słońce. Jest ciepło. Słychać śpiew ptaków. Czuć wiosnę. Pierwszy zwiastun poranka Zmartwychwstania, do którego cały czas się przygotowujemy. Znów młodzi rozpoczynają dzień w kaplicy, przed Panem Jezusem. Już wiedzą, że to dodaje sił. Poranna modlitwa napełnia radością i łagodnością. To ważne doświadczenie, które trzeba zabrać ze sobą w życie codzienne.

I znów pora na spotkanie w małej grupie. Tym razem animatorzy sięgają do materiałów „Serce 2.0", które przygotowują do ŚDM Kraków 2016. Temat super – „Sercowe rewolucje". Cały „Raban" wielkopostny miał dokonać rewolucji w sercach młodych – otwarcia się na wiarę, doświadczenia nawrócenia, przystąpienia do spowiedzi świętej. To też główna myśl ze spotkania – zaproszenie do swojego życia Jezusa i wiara w Jego przebaczenie, odkrycie swoich słabości i pragnienie głębokiego przeżywania spowiedzi świętej. Są już pierwsze świadectwa tych, którzy doświadczyli sakramentu uzdrowienia duszy. Są pierwsze świadectwa z rekolekcji – dla wielu to bardzo ważny czas, nawet wyjątkowy. Każde słowo zaświadcza o jednym - Pan Jezus każdego dotyka po swojemu. Amen.

„Oazowy Raban do kwadratu" kończy się uroczystą Eucharystią, której przewodniczy ks. Paweł Płatek, a słowo do młodych głosi ks. Andrzej Kmiecik. Moderator „Rabanu" zaprasza wszystkich młodych do odpowiedzi na Boże wezwanie – do osobistego spotkania się z Bogiem i przyjęcia Go jako swojego Pana i Zbawiciela. Jeszcze raz przeprowadza uczestników przez rozważane treści pokazując, że prawdziwe życie zaczyna się i kończy na Jezusie. Z Nim zawsze się wygrywa!

„Oazowy Raban do kwadratu" dobiegł końca. Młodzi wraz z animatorami wracają do swoich domów, rodzin, przyjaciół zanosząc im żywe spotkanie: pierwsze z Chrystusem, później ze wspólnotą - z Kościołem.
Reszta Wielkiego Postu nie będzie już taka sama...

Niech tę prawdę wyrażą słowa piosenki, która stała się naszym „hymnem oazowym" – zarówno dla uczestników „Oazowego Rabanu do kwadratu", jak i Szkoły Animatora. Bo w Nim jesteśmy jedno...

Marta Wideł
Odpowiedzialna za Diecezjalną Diakonię Formacji Diakonii

Fot. Eliza Bolon, Karolina Rup, Marta Wideł