„Uwierzyć w Kościół, to znaczy odkryć Boga w człowieku, odkryć całą wspaniałość stworzenia w człowieku i w świecie. Uwierzyć w Kościół, to znaczy odkryć całą głębię dzieła Odkupienia w człowieku, we wspólnocie i w świecie. To wszystko znaczy uwierzyć w Kościół".

Te słowa św. Jana Pawła II wypowiedziane do Ruchu Światło-Życie 20.09.1972 r., towarzyszyły wszystkim uczestnikom IV sesji Szkoły Animatora pod hasłem: „Kościół", którą przeżywaliśmy w Ciężkowicach w dniach: 06-08.03.2015.

Spotkanie jak zawsze autentyczne: pełne wiary, radości z obecności i doświadczania Pana Jezusa - szczególnie poprzez Eucharystię, modlitwy, śpiew, Słowo Boże, charyzmat oazy i formację, ciszę i drugiego człowieka - i tym razem było naszym udziałem. Kościół bowiem jest wspólnotą bogatą, pełną darów i charyzmatów, w którym każdy może odnaleźć miejsce dla siebie. Wystarczy, że usłyszy wezwanie Pana.

Właśnie w takiej atmosferze wielkiego bogactwa Kościoła rozpoczęliśmy piątkowy wieczór zawiązaniem wspólnoty, modlitwą o dary Boże, o potrzebne nam łaski, wzajemnym uściskiem oraz słowami „Dobrze, że jesteś"! i... świętowaniem urodzin naszego Moderatora Diecezjalnego ks. Pawła Płatka :)

Było głośno, było radośnie, było słodko i serdecznie – dla przygotowujących się do posługi animatora i tych, którzy pełnią diakonię na SA chwile te były wzruszające – jeszcze raz składamy ks. Pawłowi najserdeczniejsze życzenia! Niech Pan Bóg Księdzu błogosławi, a Niepokalana Matka Kościoła otacza Księdza swoją opieką!

Radość ta towarzyszyła nam również później, na Eucharystii, podczas której obejmowaliśmy modlitwą cały Kościół – nasz dom – oraz nasze osobiste intencje i intencje całego Ruchu Światło-Życie. Już w pierwszych słowach skierowanych do nas Moderator Diecezjalny, ks. Paweł uświadomił nam, że Kościół nie jest jednostronnym przekazem łask Bożych, ale że Kościół jest miejscem ciągłego dialogu między Bogiem a człowiekiem, jest miejscem, gdzie spotykają się dwie miłości: Miłość Boga i miłość człowieka – który w Duchu Świętym tę miłość Bożą potrafi przyjąć i na nią odpowiedzieć.

Każdy z nas już prywatnie na zakończenie dnia musiał „zmierzyć się" z pytaniami, które podczas homilii wybrzmiały: Czy ja potrafię przyjąć miłość Bożą i na nią odpowiedzieć? Czy jestem świadomy wielkości daru, z jakim przychodzi do mnie sam Bóg? Czy mam odwagę wykorzystać dany mi czas i moje powołanie, by odkryć jeszcze mocniej Boga żywego i podzielić się Jego wielką miłością z innymi?

Sobotni dzień rozpoczęliśmy poranną modlitwą Jutrzni powierzając całą naszą pracę, formację i zaangażowanie Panu Bogu przez ręce Maryi. Każde takie spotkanie na wspólnotowej modlitwie jeszcze bardziej przybliża nas do ideału Nowego Człowieka – bo modlitwa pozwala nam to doświadczenie przenosić w naszą codzienność i dzielić się nim z innymi.

Nasz przedpołudniowy panel zaczęliśmy od spotkania w małej grupie formacyjnej, by rozważać temat: „Misterium i Sakrament Kościoła". Niech wymownym podsumowanie pracy będzie wyznanie wiary jednej z uczestniczek spotkania:

Wierzę, że jestem Kościołem, bo jestem umiłowanym dzieckiem Bożym, powołanym do świętości, obdarzonym łaską i pokojem, wypełniającym swoje powołanie, wybranym przez Boga do niesienia świadectwa i trwania we wspólnocie, wzbogaconym w wiedzę i słowo, ufającym Dobremu Ojcu i oczekującym spotkania z Nim w niebie.

Następnie an. Ania Turek podczas wykładu omówiła nam materiały formacyjne Oazy Dzieci Bożych. Przedmiotem naszych rozważań był zarówno program wakacyjny ODB, jak i praca roczna w parafiach. Ania omówiła z nami również nowe materiały dla grup dziecięcych, których myślą przewodnią (jak zresztą i w materiałach podstawowych) jest idea dziecięctwa Bożego. Program obejmuje system trzyletni i w każdym roku formacyjnym myśl przewodnia realizowana jest w innym aspekcie:

• Dziecięctwo Boże w relacji do Ojca „Ad Patrem",
• Dziecięctwo Boże przez Syna „Per Filium",
• Dzięcięctwo Boże w Duchu Świętym, we wspólnocie „In Spiritu, in Ecclesia".

Jako że już niedługo podejmiemy posługę wobec naszych młodszych kolegów, proponowany trzyletni cykl formacyjny ODB jest dla nas ważny i wprowadza nas w tematykę dziecięcego deuterokatechumenatu, ucząc przede wszystkim wychowania i dzielenia się prawdami wiary z dziećmi oraz dając nam obraz całorocznego systemu pracy w grupie w naszych wspólnotach parafialnych.

Punktem centralnym dnia była Eucharystia. Wszyscy zgromadzeni wokół ołtarza czerpaliśmy ze Stołu Słowa i Stołu Eucharystycznego. Podczas wygłoszonej homilii i tego dnia ks. Paweł pokazał nam, jaką wspaniałą tajemnicą jest Kościół, w którym wszyscy jesteśmy dawcami życia. Nie ma bowiem zmarnowanego trudu, nie ma nie zauważonego cierpienia, nie ma ofiary, która nie byłaby przyjęta, czy nie ma trudu ewangelizowania bez owoców. Bóg zawsze widzi naszą wiarę i chce budzić nas do jeszcze większej nadziei i miłości wobec Niego, siebie nawzajem i całego Kościoła powszechnego.

Każda Masza Święta jest czasem darów i łask – osobistego spotkania się z żywym Panem w Komunii – umacnia i daje siłę na dalszą drogę.

A nasza droga w kolejnych punktach dnia była równie intensywna, jak wcześniej. Po obiedzie i przerwie na relaks wróciliśmy więc z nowym zapałem do pracy.

Panel popołudniowy był czasem realizacji „charyzmatu spotkania". Zaczął się od nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, a następnie obejmował wykład an. Marty Wideł, która przybliżyła nam ideał człowieka związany z symbolem „fos-dzoe". Jak podkreśliła Marta znak ten wyraża pewną koncepcję człowieka, jego ideał, jak i równocześnie pewną metodę wychowania człowieka – człowieka nowego. Wiąże się on bezpośrednio z pięcioma płaszczyznami:

1. światła rozumu,
2. światła sumienia,
3. światła słowa Bożego,
4. Światła, którym jest Chrystus,
5. światła Kościoła – Lumen gentium (światła narodów).

Zrozumieliśmy, jak bogaty i wspaniały jest program wychowawczy Ruchu Światło-Życie – obecny jest w nim zarówno ideał wychowawczy, jak i metoda wychowania, która polega na tym, żeby człowieka zachęcić, zmobilizować, prowadzić do uległości wobec światła na tych wszystkich poznanych płaszczyznach. Wtedy będzie to również formuła wolności, gdyż człowiek wtedy jest w pełni wyzwolony, kiedy w pełni żyje światłem na tych wszystkich pięciu rodzajach, czy też „źródłach światła".

Po chwili przerwy, wraz z an. Anią Wojtas przepracowaliśmy metody aktywizujące, w oparciu o które w grupach przygotowaliśmy konspekty spotkań – dla nas te spotkania są zawsze inspiracją, dzięki nim w pracy z Dziećmi Bożymi, czy w przygotowaniu do oaz wakacyjnych mamy wiele nowych pomysłów :)

Po kolacji był czas na „pogodny wieczór", który dzięki an. Karolinie Rup był pełen emocji i wrażeń.

Dzień zakończyliśmy spotkaniem z Jezusem, podczas Drogi Krzyżowej, która stała się okazją do bardzo osobistego spotkania i dźwigania krzyża wraz z naszym Panem i Zbawicielem.

Po wyjściu z kaplicy nastała cisza, bo żadne słowa nie mają takiej mocy, by oddać atmosferę i pokój serca, który zapanował w uczestnikach modlitwy.

Niedzielę rozpoczęliśmy od modlitwy osobistej i wspólnie przeżywanej Jutrzni. Ten dzień dopełnił wykład ks. Pawła, który przedstawił nam referat dotyczący charyzmatu Światło-Życie w służbie odnowy Kościoła lokalnego. Nasz Moderator szczególną uwagę zwrócił nam na „charyzmat spotkania" i „charyzmat diakonii", pokazując, jak ważne znaczenie ma głębsza świadomość charyzmatu i odwaga, czy umiejętność dawania o nim świadectwa – od naszych małych wspólnot, po cały Kościół. Abyśmy potrafili zrozumieć istotę charyzmatu Ruchu przedstawił nam źródła jego inspiracji: charyzmat podstawowy wyrażony w symbolu „fos-dzoe", II Sobór Watykański (jego program odnowy Kościoła), idea chrystocentrycznej diakonii oraz idea maryjna. To wszystko wpisał właśnie w metodę rekolekcyjną, by wskazać nam później całościowo, że z tego charyzmatu spotkania i metody, rodzi się potrzeba zaangażowania – czyli charyzmat diakonii, służby.

Czas Szkoły Animatora zakończyliśmy Eucharystią, którą celebrowaliśmy wspólnie z uczestnikami „Oazowego Rabanu do kwadratu" – i choć nasze rekolekcje, czy formacja różniły się programowo, to łączył nas charyzmat Światło-Życie i fakt, że wszyscy odnaleźliśmy swoje miejsce w Kościele i że miłość do Kościoła otwiera nas na siebie, jako wspólnotę – w ten sposób jesteśmy jedno przed Panem. I z tą jednością w sercach zostaliśmy rozesłani do swoich domów, miejsc codziennej pracy, obowiązków i odpoczynku w gronie bliskich, by tam być źródłem życia.

Marta Wideł
Odpowiedzialna za Diecezjalną Diakonię Formacji Diakonii

Fot. Karolina Rup, Marta Wideł