Rekolekcje to zawsze wymagający czas - te nie były inne. Chodziło bowiem oto, by stanąć w prawdzie, by odpowiedzieć sobie na wiele... Czasem trudnych pytań.

Czym były rekolekcje adwentowe „wiaryGODNI"? Ca dały ich uczestnikom?

Oto kilka świadectw osób, które przeżywały w ostatni weekend Rekolekcje Adwentowe dla Animatorów. Odbyły się one w Domu Ruchu Światło-Życie Diecezji Tarnowskiej – EFEZ.

W ostatnim czasie trochę zmieniła się moja sytuacja życiowa, praktycznie nie ma mnie teraz w Warszawie, gdzie do niedawna posługiwałem jako animator we wspólnocie dorosłych Ruchu Światło-Życie, a co za tym idzie czułem głód wspólnoty i dlatego tym bardziej z radością czekałem na rekolekcje. Bardzo poruszyły mnie konferencje ks. Pawła Płatka, który mówił o głodzie Boga i potrzebie jego zaspokajania oraz ks. Sebastiana, który pokazał jak ten głód zaspokajać. Dzięki tym konferencjom i w ogóle przez całe te rekolekcje zauważyłem, że w ostatnim czasie za bardzo skupiłem się na swoich przyziemnych potrzebach i zamiast zaspokajać ten Boży głód starałem się go całkiem skutecznie tłumić. Coraz rzadziej uczestniczyłem w Eucharystii w dni powszednie często z lenistwa, coraz częściej zaniedbywałem Namiot Spotkania, a lektury duchowe leżały na półce i opadał na nie kurz... nie wracałem też myślą do spotkań formacyjnych w ciągu miesiąca... i w taki sposób coraz mniej ten Boży głód odczuwałem. Żeby tęsknić trzeba mieć żywą relację, a gdy ona przestaje być żywa to i tęsknota zanika... Dzięki tym rekolekcjom odkryłem, że właśnie to moje duchowe lenistwo doprowadziło do tego słabnięcia relacji, i że to droga prowadzi do nikąd i trzeba się wziąć w garść i zawalczyć o Boga i o relację z nim. Szczególnym darem była również łaska spowiedzi świętej. Podczas nauki usłyszałem słowo umocnienia, którego bardzo w tym czasie potrzebowałem. Niezwykle poruszyło mnie także wezwanie, które poczułem w sercu w trakcie adoracji, wezwanie mówiące o wielkim darze, który otrzymujemy, jako animatorzy... ale i ogromnej odpowiedzialności, bo to przez nasze ręce Bóg chce ratować dusze przed potępieniem.
Za ten czas i daj Boże owoce tych rekolekcji w moim życiu - Chwała Panu!

Ryszard Nejman
Animator Ruchu Światło-Życie, Diakonia Muzyczna

Czym dla nie były rekolekcje? Był to czas pełen łaski, nasycenia i uświadomienia sobie pewnych spraw. Czas, którego bardzo potrzebowałam. Pozwolił on uporządkować sobie w pewien sposób moją wiarę i moje patrzenie na świat. Wiem, że samym myśleniem o Bogu nie nasycę swojego głodu... za tym muszą iść moje czyny, budowanie relacji w zaufaniu, a przede wszystkim przebywanie mimo wszystko z Chrystusem. Od tej pory chcę patrzeć jeszcze bardziej na świat oczami wiary. Chwała Panu!

Natalia Pulit
Animatorka Ruchu Światło-Życie, Diakonia Formacji Diakonii

Miniony czas rekolekcji był dla mnie czasem uświadamiania sobie mojej wiary. Wiara jest łaską od Boga, a każdy z nas który chce Go przyjąć i pragnie jego obecności jest równo wiarygodny dostępować tej łaski. Chrystus pragnie przemieniać nasze serca w komunii z Nim, oczyszczać je w spowiedzi, dzięki czemu pozwala nam równo dostępować łask Ojca, a od nas zależy, jak będziemy odpowiadać na zaproszenie Pana Boga. Czas spędzony u Pana w miniony weekend pozwolił mi przetrzeć oczy, a wracając do swojego środowiska jako inny człowiek, mocniej wierzę w swoje zadanie tu na ziemi - głoszenie słowa Bożego. Chwała Panu!

Piotr Szulc
Animator Ruchu Światło-Życie, Diakonia Muzyczna

Rekolekcje adwentowe dla animatorów były dla mnie czasem, którego bardzo potrzebowałam. Mogłam zatrzymać się na chwilę i oderwać od studiów i przygotowań do świąt. Jechałam na nie z nastawieniem wyciszenia się i skupienia na sednie przeżywania Bożego Narodzenia. Ku mojemu zaskoczeniu zyskałam coś zupełnie innego. Rekolekcje nastawiły mnie do działania, aby być wiaryGodna w mojej wierze. Zrozumiałam, że wiara to nie nasze odczucia czy wewnętrzna sprawa naszego sumienia, ale przede wszystkim to działanie. Jeśli jesteśmy wiaryPełni z łatwością przychodzą nam czyny prowadzące do pokazania Boga innym.

Paula Bartecka
Animatorka Ruchu Światło-Życie, Diakonia Formacji Diakonii

Dla studenta przejętego nieuchronnie zbliżającą się sesją czy też przygniecionego licznymi prywatnymi obowiązkami, te rekolekcje były swego rodzaju wybawieniem. Duchowy odpoczynek jakiego doświadczyłem w ten weekend było tym czego potrzebowałem od dawna. Przyjazd do Czchowa dla mnie wiąże się zawsze z wielką radością. Radością związaną z ponownym zobaczeniem się z przyjaciółmi, wspólnotą Ruchu Światło-Życie, a także spotkanie z Bogiem, którego obecność, zwłaszcza tutaj w Efezie, doświadczam chyba najbardziej. Tak było i teraz. Konferencje kolejno księdza Krzysztofa, ks. Pawła oraz ks. Sebastiana, dały mi sporo do myślenia. Bez wiary głodu nie można być wiary godnym, a bez tego nie osiągniemy pełni wiary, która jest po prostu każdemu człowiekowi potrzebna. Myśl, która we mnie najbardziej uderzyła na tych rekolekcjach to fragment z Apokalipsy św. Jana, który mówi: "Masz imię, które mówi, że żyjesz, a jesteś martwy." (Ap 3, 1) W ciekawy sposób na jednej z konferencji odniósł się do tego ks. Paweł Płatek, który porównał to do naszej wiary: "Bez wiary jesteśmy jak zombie. Niby żyjemy, chodzimy... Ale jesteśmy martwi" Na koniec tych rekolekcji każdy z nas zadał sobie zadał pytanie: W jakiej dziedzinie mojego życia nie ma jeszcze Boga? To jest takie meritum całych rekolekcji. Bóg powinien być w nas wszędzie. Powinniśmy być nim wypełnieni, a gdy tak nie jest... Cóż, trzeba zrobić wszystko, żeby tak było bo "Wszystko możemy w tym, który nas umacnia"! CHWAŁA PANU!

Maksymilian Czaja
Diecezjalna Szkoła Animatora

Na tych rekolekcjach zaspokoiłam swój głód Boga, który był nie do zniesienia.
I pomogli mi w tym moi przyjaciele, którzy zawsze byli przy mnie, tak jak nasi kochani animatorzy zawsze służyli z miłością. Najpiękniejszym momentem była adoracja, na której poczułam głęboka obecność Boga i Jego miłość. Oczekiwałam jej tak bardzo długo i wreszcie ja dostałam i to w przepiękny sposób.

Sara Sokołowska
Diecezjalna Szkoła Animatora

Na rekolekcjach adwentowych w Czchowie mogłem poznać siebie oraz głód Boży, jego zaspokajanie lub odkrywanie. Bardzo pomocne w tym przypadku były ciekawe kazania oraz konferencje. Doświadczyłem również tworzenia się części historii poprzez uczestnictwo w Mszy świętej, podczas której w kaplicy naszego domu EFEZ zostały wprowadzone relikwie świętych małżonków.

Dominik Pociecha
Diecezjalna Szkoła Animatora

Radowanie się w PANU to poddanie się w wolności, pełni MIŁOŚCI jaką jest BÓG - stanięcie przed NIM w prawdzie i poczucie głodu, który zaspokoić może tylko ta MIŁOŚĆ.

Emilka Pióro
Diecezjalna Szkoła Animatora