Oazowe pomysły na medal! Tak w skrócie można byłoby powiedzieć o tym wydarzeniu. Pomysł przyszedł w jednej chwili. Boże natchnienie. Chwila słuchania, otwartości na działanie Ducha Świętego. I jest. Dodatkowy turnus. Pewni niepewnie ogłaszamy zapisy. Nie spodziewamy się... Przecież tego nie było w kalendarzu... A Pan Jezus znów mruga do nas okiem. Nie martwcie się. Ja tego chcę. O nic się nie troszczcie. Tylko zróbcie to, co do Was należy. I tak w trzeci weekend lutego nasz Efez przywitał 70 osób, które chciały wziąć udział w karnawałowo-muzycznym Rabanie do kwadratu!
Jaka była ta Oaza Modlitwy?

Z pewnością inna niż wszystkie. Kerygmat głoszony pieśnią! Kerygmat głoszony Psalmami! Doświadczenie spotkania żywego Boga w adoracji Najświętszego Sakramentu. Dzielenie się wiarą we wspólnocie. Wzajemna radość i chwila na zabawę. Wszystko na swoim miejscu!

Co charakteryzowało tę Oazę Modlitwy?

Otwartość ludzi, którzy przyjechali z całej diecezji. Wspólnota, która od pierwszej chwili zaczęła mówić tym samym językiem, choć się wcześniej nie znała! Pragnienie modlitwy i niesamowite... Tak! Niesamowite zaangażowanie w każdy punkt programu! Zaangażowanie i dzielenie się – wszystkim, co mieli – od swoich talentów po kawałek ciastka!

Jaki, jaka, jakie?
Jaki plan? Na maksa – by nie stracić nic z tego, co ważne!
Jaka kadra? Najlepsza – ludzie, którzy dali z siebie wszystko, bo wiedzieli, że to Pan ich tu zaprosił!
Jakie zadania? Wyjątkowe – bo tak przygotowane, by poruszyć serce do miłości i wspólnoty!

Stop.

Zobaczmy to od początku – moimi oczami!

Piątek.
Zakwaterowanie, kolacja, zawiązanie wspólnoty. Zaczynamy!

Pierwsze zadanie: być jak Dawid! Uwielbiać Pana! Śpiewać na Jego cześć! Uczymy się tego wspólnie.

Zaczynamy od piosenki Rabanu „Jak Dawid kiedyś przed Bogiem był, będę tańczył ze wszystkich sił przed Panem Bogiem mym!" Słyszę pierwsze nuty!

Dalej. „Jak Miriam grała na bębnie swym..." i widzę. Nie grają już dwie gitary. Młodzież wyciąga swoje instrumenty. Zaczynają grać. Robi się coraz głośniej, coraz radośniej. Reszta śpiewa „Pokłońmy się przed Bogiem, oddajmy Jemu cześć. Wielbijmy Imię Jezus, śpiewajmy Panu pieśń".

Tak! Zaczęliśmy Raban!

Z pieśnią na ustach młodzi idą do Jezusa. Do kaplicy. Zaczyna się nauka. Piątek prowadzi Moderator Diakonii Formacji – Ks. Krzysztof Dyrlik. Słuchamy i słyszymy: „Bóg dziś przykłada ucho do twojego serca. Jakim rytmem bije?" I jeszcze. „Śpiew, który wzrusza niebo to harmonia wiary (światła) i życia". Te słowa będą nas prowadzić – przez całą Oazę Modlitwy. Ale tego wieczoru szczególnie wybrzmiewa dziękczynienie! Dziękujemy Bogu. Patrzymy na Najświętszy Sakrament i jesteśmy wdzięczni za wszystko, co od Jezusa otrzymujemy. To wielkie doświadczenie spotkania. Pan już działa.

Sobota.

Modlitwa Psalmami. Wspólnie odmawiana Jutrznia płynie po całym domu. Później śniadanie i zaczynamy drugi dzień rekolekcji.

Po kolei.

Spotkania w grupach (tego dnia aż trzy) – każde pod tą samą nazwą: „Ludzie spod Damaszku"... Ta sama nazwa, ale za każdym razem inna treść. Jesteśmy ludźmi nawrócenia. Odkrywamy więc nasze nawrócenia:

• jesteśmy piękni, bo Bóg nas pięknie stworzył.
• jesteśmy grzeszni, więc i nieszczęśliwi.
• mamy Boga, który przychodzi, by wybawić nas z grzechu, mamy Boga, który przychodzi ze swoją łaską, błogosławieństwem i miłosierdziem.

Między grupami dzielenia, które stanowią punkty przeprowadzające nas przez treść Rabanu - jest czas na szkołę śpiewu, dziesiątek różańca z dopowiedzeniami. Jest moment przygotowania Eucharystii i uczestnictwo we Mszy świętej – świadectwo młodych. Ci chcą i potrafią spotkać się z Jezusem w sposób, jaki niektórzy mogliby im pozazdrościć. Głęboka wiara. Godne uczestnictwo. Skupienie na Słowie. Spotkanie z Jezusem w Komunii. Piękne.

Dokładamy do tych elementów jeszcze kilka innych. Dzień prowadzi Moderator Diecezjalny Ks. Paweł Płatek. Młodzi zasłuchani w konferencję Księdza odkrywają jak Bóg mówi przez Psalmy i jak Psalmami mówią ludzie. Są zaskoczeni, zachwyceni i wzruszeni. Widać, że wiele przeżywają. Na koniec Ks. Paweł zwraca się do młodych „W Psalmach się odnajdziecie. Miejsce odwagę tylko się tam szukać. Spotkacie tam siebie. Opowiecie mi o tym na następnym Rabanie". Te słowa mocno mobilizują wspólnotę. Idę korytarzem. Ktoś siedzi przy grzejniku i czyta. Co robisz? „Szukam swojego Psalmu" - słyszę w odpowiedzi.

Dzień wieńczy karnawałowe popołudnie. Jest czas na formację i czas na odpoczynek. Na wspólną zabawę. Znów jest głośno. Teraz od śmiechów i radości. Obserwuję młodych. Potrafią się ze sobą modlić i bawić. To dobrze. To znaczy, że czują się jak w domu. O to chodzi.

Sobotę zaczęliśmy i kończymy z Jezusem. Znów spotkanie twarzą w twarz. Tym razem uwielbienie. W kaplicy rozlega się pieśń „Błogosław duszo moja Pana"! To odkrycie dzisiejszego dnia! Błogosławieństwa nigdy za wiele. Od Pana i dla Pana! Za wszystkie Jego dzieła. Bo...

On odpuszcza wszystkie twoje grzechy
leczy wszystkie twoje choroby!
Okazuje swoje miłosierdzie
On ratuje ciebie od zguby!
On napełnia twoje życie dobrem
Aż odnowi się twoja młodość jak u orła!
Nie odpłaca według grzechów,
nie chce wiecznie gniewać się,
On pamięta żeśmy prochem,
On najlepiej wie!
Wie wszystko o nas! I kocha! Tak! Tego wieczoru przyłapaliśmy Jezusa na gorącym uczynku MIŁOŚCI!

Niedziela.

Znów na korytarzu słychać słowa Jutrzni. Nie znam piękniejszej modlitwy...

Śniadanie? Obowiązkowo!

I ostatnie nawrócenie: uwielbiać Boga – to nasze zadanie i powołanie. Głosić o Jego miłości, to też nasze zadanie i powołanie. Dzielić się Jezusem z drugim – to nasze zadanie i powołanie. Wiemy. Przyjmujemy. Chcemy tak żyć. Ludzie spod Damaszku to już uczniowie Pana. A więc do Pana! Eucharystii przewodniczy Ks. Sebastian Piech. Zwraca uwagę na Ewangelię. Ludzie Boga, to ludzie błogosławieństw. Jezus je zostawia, byśmy odkryli, jak pięknie można żyć. Kazanie na Górze jest wzruszające. Mówi o nas. Tacy mamy być.

Raban kończymy tańcami. Znów przypomina się mi nasz Rabanowy hymn... „Jak Dawid kiedyś przed Bogiem był, będę tańczył ze wszystkich sił przed Panem Bogiem mym". To się dzieje. Młodzi spotykają się na Agapie, by wspólnie potańczyć i w ten sposób też okazać swoją wdzięczność. A ja nucę dalej pod nosem drugą zwrotkę naszej pieśni... Bo coś kończymy. Idziemy w życie. Będzie trochę walki. Nie zawsze wszystko przyjdzie nam łatwo... „Jak Judejczycy przed bitwą swą, zawierzmy Panu i chwalmy Go, pobity będzie wróg. Jak Jozue wznieśmy bojową pieśń, oddajmy Panu chwałę, cześć, a wróg ucieknie wnet".

Mam to w sobie. Tę pewność... „Jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam?" /Rz 8, 31/.

Marta Wideł
Odpowiedzialna za Diakonię Formacji Diakonii