W dniach od 22 – 30 sierpnia 2016 r. uczestniczyłam, wraz z pięcioma innymi wdowami z naszej diecezji, w rekolekcjach dla wdów i wdowców pt. „Miłość nigdy nie ustaje", które odbyły się w pięknym mieście Toruniu. Rekolekcje takie po raz pierwszy zorganizował Ruch Światło-Życie. Prowadzącymi byli małżonkowie Jolanta i Ryszard Biernaccy z Domowego Kościoła w Łodzi wraz z księdzem Robertem Arndt.

 Odkrywałyśmy na tych rekolekcjach, że wdowieństwo to nie dopust Boży, ale wezwanie dane od Boga. Usłyszałam tam, że miłość nie kończy się wraz ze śmiercią człowieka, ale zyskuje pełnię. Miłość przychodzi od Boga i do Boga wraca. Szczególnym wyrazem więzi ze zmarłym małżonkiem jest modlitwa wdowy. Nasz obecny stan powinien być przygotowaniem się na spotkanie z nim i z Panem Bogiem.

Jan Paweł II pięknie dowartościował stan wdowieństwa słowami „Bądźcie źródłem nadziei i życia! Jesteście powołani, aby przypominać ludziom ich wieczne przeznaczenie z oczyma utkwionymi w wieczność, dokąd weszli już wasi małżonkowie, których nadal kochacie w Panu".

Dowiedziałyśmy się też o możliwości konsekracji wdów, o odkrywaniu „powołania w powołaniu".

Rekolekcje te dane nam było przeżywać w odpowiednim dla nas momencie, tzn. w krótkim czasie po śmierci naszych małżonków, kiedy to potrzebowałyśmy otuchy, wsparcia, zrozumienia. Były też kobiety, których mężowie odeszli kilkanaście a nawet kilkadziesiąt lat temu w różnych okolicznościach: nagle, tragicznie, większość po przebytych ciężkich chorobach. Wszystkie oceniamy, że był to piękny czas, czas wypełniony modlitwą, rozmowami między sobą, rozmowami indywidualnymi z psychologiem, z kapłanem, czas wspólnego przebywania, dzielenia się trudnościami w przeżywaniu żałoby, czas wyjaśniania niepokojów, wątpliwości, uspokajania wyrzutów sumienia, czas dowiadywania się jak dalej żyć, jak sobie pomóc samemu, jak skorzystać z pomocy specjalnych grup wsparcia dla osób w żałobie, czy trwać nadal w kręgu DK. Odpowiadałyśmy sobie między innymi na pytania: czy myślę o własnej śmierci, czy mam świadomość konieczności modlitwy o łaskę dobrej śmierci, czy mam świadomość, że odmawiając modlitwę „Zdrowaś Maryjo ..." modlę się o dobrą śmierć. Umacniałyśmy się, analizując temat żałoby, jako procesu psychologicznego związanego ze stratą ukochanej osoby. Mogłyśmy płakać do woli i nikt się temu nie dziwił. Mówiono nam, że żałobę trzeba przeżyć, wypłakać, w przeciwnym razie wróci nawet za parę lat ze zdwojoną siłą. Taki wspólnie spędzony czas był bardzo pomocny w naszym przeżywaniu ziemskiego rozstania z ukochanymi osobami. Dostałyśmy też dobrą radę na nasze niepokoje związane z tym, że nie zdążyło się wszystkiego sobie powiedzieć przed śmiercią. Zaproponowano nam napisanie listu do zmarłej osoby, nawet za parę lat po śmierci, zawierającego słowa: „Kocham, wybaczam, pozwalam odejść".

Wyjechałam z tych rekolekcji z pytaniem, które pojawiło się tam podczas pracy w grupie: Co zrobię by śmierć osoby ukochanej nie poszła na „marne"?

Potraktowałam też te rekolekcje jako zaproszenie do pokonywania siebie, do wychodzenia z lęku, strachu. Taka refleksja pojawiła się zwłaszcza po obejrzeniu tam filmu p.t. „Cyrk motyli", który pokazał nam, że należy poznać siebie, pokochać siebie i przekroczyć siebie.

Organizatorzy naszych rekolekcji zadbali też o to, by pokazać nam przepiękny Toruń – starówkę, obiekty Radia Maryja, Szkoły Medialnej, Świątynię Gwiazdy Nowej Ewangelizacji.

Uczestnicy rekolekcji (28 kobiet i 2 mężczyzn z całej Polski) zawiązali wspaniałą Wspólnotę, która już bardzo tęskni za sobą, która kontaktuje się ze sobą telefonicznie i elektronicznie, która umawia się już na spotkanie w Rzeszowie, która ma pragnienie umacniania się w małych grupach, która jest wdzięczna Panu Bogu za osoby, które zauważyły potrzebę zorganizowania rekolekcji na taki temat.

Chwała Panu!
Barbara