Drodzy
Księża Moderatorzy, Siostry zakonne, Alumni
Rodziny Domowego Kościoła,
Odpowiedzialni za Diakonie Ruchu,
Animatorzy i Uczestnicy,
nasi Dobrodzieje
oraz wszyscy, którym bliski jest Ruch Światło-Życie!

Za nami wakacje, podczas których wielu z nas wzięło udział w rekolekcjach oazowych dla dzieci, młodzieży i rodzin. Po raz kolejny doświadczyliśmy wielkiej łaski Bożej, której owoce – jak wierzę – będą objawiać się w całym naszym dalszym życiu.

Za to dzieło, które dokonało się podczas tegorocznych wakacji składamy wielkie dziękczynienie Panu Bogu, który nas prowadził, umacniał i strzegł!

Jesteśmy również wdzięczni tym, którzy wzięli na siebie odpowiedzialność za tegoroczne oazy i pełnili niełatwą służbę dla całej wspólnoty – począwszy od zapisów, załatwiania formalności przedoazowych, poprzez prowadzenie rekolekcji aż do podtrzymywania uczestników w drodze po oazie. Do podziękowań, które już usłyszeli, dołączam moją ogromną wdzięczność za dobro, które przez nich się dokonało. Niech radością wszystkich posługujących będzie świadomość, iż poprzez swój trud włączyli się w wielkie dzieło Chrystusa i Kościoła, pomagając innym w tym, co najważniejsze – w odkrywaniu obecności Bożej, budowaniu i umacnianiu więzi z Nim.

Wdzięczni jesteśmy także wszystkim naszym Dobrodziejom, zwłaszcza osobom, które zapewniły nam godne warunki życia na oazach – Dyrekcji oraz Pracownikom szkół, w których mieszkaliśmy, Osobom posługującym w kuchni i zaopatrzeniu, służbie Zdrowia.

Szczególne podziękowania – za gościnność i codzienną życzliwość – składamy Księżom Proboszczom i Wikariuszom, Przełożonym domów rekolekcyjnych oraz Parafianom, pośród których mogliśmy przeżywać nasze rekolekcje.

Wyrazy wdzięczności kierujemy również do wszystkich osób, które za nas się modliły i nadal modlą, które ofiarują swoje cierpienie, prosząc o dobre i obfite owoce rekolekcji wakacyjnych. Należy tu wspomnieć także wielu ludzi dobrej woli, którzy wsparli materialnie całe oazy czy poszczególne osoby, w tym także przekazujących 1% w rozliczeniu podatkowym – niech Pan Bóg Miłosierny wynagradza im w tym życiu i w życiu wiecznym.

Powoli kończy się także ten szczególny dla Ruchu rok wielu ważnych rocznic: 55-lecia Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła, 50-lecia pierwszej Oazy Niepokalanej, 40-lecia Aktu Oddania Ruchu Światło-Życie Niepokalanej, Matce Kościoła, 40-lecia gałęzi rodzinnej Ruchu – Domowego Kościoła, 40-lecia Instytutu Formacji Pastoralno-Liturgicznej. W wymiarze lokalnym to także rok 10-lecia Zawierzenia Ruchu Światło-Życie diecezji tarnowskiej Miłosierdziu Bożemu. To wszystko wpisało się w Rok Wiary – jubileusz Soboru Watykańskiego II, bez którego nie byłoby przecież także Ruchu Światło-Życie.

Wspominamy te wydarzenia nie dla ckliwego sentymentalizmu i krótkotrwałych emocji. Za każdą z powyższych liczb kryje się przecież wielkie dziedzictwo, z którego wyrastamy, a jeśli chcemy naprawdę iść drogą charyzmatu Światło-Życie – to konieczne jest, aby coraz głębiej się w tym dziedzictwie zakorzeniać, poznawać go i przemieniać w sobie to, co wciąż nie jest w nas światłem. „Narodzić się na nowo” to także jeszcze usilniej prosić w modlitwie Ducha Świętego, który od początku prowadzi ludzi oazy i czyni wielkie rzeczy, aby i w nas objawiał swoją moc. Niech sięganie w historię nie będzie pustym wspominaniem, „jak to pięknie było”, ale wzbudzi w naszych sercach i ustach pełne wiary wołanie: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi! Tej ziemi!”. Także tej tarnowskiej, podkarpackiej i sądeckiej ziemi..

Wielokrotnie w ostatnim roku odnawialiśmy akty oddania i zawierzenia. Idziemy więc w przyszłość z mocnym przeświadczeniem, iż wszystko, co nas spotka będzie owocem tego oddania i zawierzenia – zarówno radości, jak i chwile trudne. We wszystkim mamy być wierni.

Oddajemy wszystkie plany Panu Bogu Miłosierdzia przez ręce Niepokalanej, Matki Kościoła. Oddajemy zarówno nasz coroczny rytm formacji i diakonii, jak i nowe zamierzenia, w tym Seminarium Odnowy Wiary, kurs finansowy, oazy modlitwy dla szkoły podstawowej i gimnazjum, nowy cykl formacji permanentnej animatorów, lepsze przeżywanie Dni Wspólnoty i wszystkie inne inicjatywy naszych diakonii. Doświadczamy w nich, iż czerpiąc z historii, będąc coraz bardziej świadomymi, kim jesteśmy, możemy nieustannie „rodzić się na nowo” – być tym ewangelicznym uczonym w Piśmie, „który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare” (Mt 13,52) i przynosić owoc obfity.

Do zobaczenia na drogach wspólnej diakonii Żywego Kościoła!
Boże, prowadź!

Ks. Paweł Płatek
Moderator Ruchu Światło-Życie
Diecezji Tarnowskiej